Jednym z najprostszych sposobów na chwilę ciszy w domu jest kolorowanka. Każdy to wie. W końcu nie bez przyczyny w każdym kiosku czy księgarni możemy kupić najróżniejsze kolorowanki. Wydawać się może, że jest to sprawa oklepana i opisana z każdej strony, że tamat jest już zamknięty. Jednak odkryłem, że można tu tchnąć jeszcze trochę życia. Kolorowanki można zrobić samemu, albo najlepiej z dziećmi. Już słyszę Wasze głosy, że łatwo powiedzieć, ale przecież nie każdy potrafi rysować. No nie każdy. Dlatego sposób, o którym chcę opowiedzieć nie wymaga żadnego talentu. W zasadzie nawet nie bardzo wymaga Waszego udziału. Najlepszym punktem tego przedsięwzięcia jest fakt, że niemal całą pracę możemy scedować na dziecko. How cool is that?!? Wspomożemy się prostym i darmowym programem komputerowym, wykorzystującym symetrię. Sposób działa – przetestowałem go na mojej córeczce. Hania zawłaszczyła sobie mój komputer, rysowała zawzięcie, a później równie zawzięcie zmuszała koleżanki do kolorowania jej wydrukowanych dzieł. Nawet sobie nie wyobrażacie jak przekonująca potrafi być zdeterminowana sześciolatka. Choć w sumie jeśli oglądaliście Ojca Chrzestnego, to mniej więcej wiecie czym jest „propozycja nie do odrzucenia”. Ale do rzeczy. Nie musicie mieć super komputera, nie musicie mieć tabletów graficznych. Tak naprawdę jedyne co musicie mieć, to jakiś tam działający komputer oraz drukarkę – jak nie w domu, to w pracy ( ͡° ͜ʖ ͡°) Także ten… Potrzebujemy też odpowiedniego programu, ale tak jak wspomniałem: jest za darmo i jest prosty. SketchBook (mac, win, iOS, android) – jest w wersji darmowej i płatnej (pro). Na potrzeby chwili interesuje nas tylko wersja darmowa. Tak swoją drogą, to poza kolorowankami dziecko, czy my, możemy sobie w SketchBook trochę porysować. Dlaczego ten program? W zasadzie bez szczególnego powodu. Po prostu kiedyś sobie zainstalowałem, a niedawno razem z Hanią zaczęliśmy robić na nim kolorowanki. Ale teraz skupmy się na przycisku symetrii, o tu: Pojawi nam się pionowa linia, która wyznacza oś symetrii. Wybieramy sobie jakieś narzędzie do rysowania. I tu poznańska podpowiedź: jeśli będziecie to drukować w domu, to wybierzecie cienki rysik, np. ołówkowy – zużyjecie mniej tuszu w drukarce. Jeśli drukujecie w pracy, to nie ma to znaczenia ¯\_(ツ)_/¯ Teraz po prostu rysujcie, bazgrajcie, bawcie się: To co narysujecie z jednej strony, pojawi się z drugiej. Nie będę Wam mówił co macie rysować, popłyńcie w Waszej wyobraźni. Tylko podpowiem, że dobrze jest gdy rysunek ma dużo osobnych, mniejszych pól, które można pokolorować. Więcej zabawy dla kolorującego. Fajne, co nie? To teraz ważna część: oddajcie komputer dziecku. Bo to jest zabawa dla niego, a nie dla Ciebie. Ja wiem, że fajne, ale jednak jesteś rodzicem, więc bez dyskusji. Po prostu oddaj komputer. Ok, dziecko sobie rysuje, tworzy. Już nie jest odtwórcą, ale jest twórcą, a to brzmi dumnie. To dla dzieci bardzo ważne, bo one w zasadzie tylko wykonują polecenia, kolorują, dokończają szlaczki, itp. Jednak jak każdy człowiek, chcą mieć realny wpływ na rzeczywistość i coś stworzyć. Niech się bawią. Najlepsze – według dziecka, nie według Ciebie – wydrukujcie. Możesz pomóc, przed wydrukowaniem, podpisać pracę. Wtedy podpis będzie bardziej zawodowy, bo wydrukowany. Takie własne kolorowanki sprawiają wiele frajdy w jesienno-zimowe wieczory. Ponadto dzieci mogą podzielić się nimi ze swoimi rówieśnikami. A w świecie sześciolatków, to jest naprawdę cool i dostaje się 100 punktów do lansu. pozdrawiam Zuch PS – oczywiście istnieje wiele innych programów i aplikacji gdzie można rysować symetryczne obrazy. Symetria może mieć wiele osi, a tworzone obrazki jeszcze bardziej „kalejdoskopowe”. Jeśli znasz takie darmowe programy, to proszę podziel się tą wiedzą w komentarzu. Fajne? Daj lajka i zostaw komentarz About Latest Posts Maciej Mazurek - prywatnie mąż Karoliny oraz tata Szymona, Hani i Adasia. Uzależniony od kawy, którą próbuję zastąpić yerbą, w wyniku czego piję jedno i drugie. Uważam, że świat bez Pink Floydów byłby bardzo smutny. W 2009 roku wystartował blog z autorskimi komiksami - satyra na pracę w biurze. Od 2012 zacząłem pisać na moim drugim blogu - o tym jak być facetem: tatą, mężem i geekiem naraz... Prowadzę również swoje własne studio graficzne Zuchowe Studio gdzie projektuje fajne rzeczy dla znanych marek i tych, które dopiero chcą być znane. W 2016 wszystkie moje aktywności połączyłem w jedną całość na

Kto z nas w dzieciństwie nie marzył, by zostać pisarzem? Niektórzy nie poprzestawali na marzeniach, a przechodzili do czynów – nie tylko pisząc, ale też ilustrując własne dzieło. W niejednym domu, w czasie przeprowadzki lub generalnych porządków, natknąć się można na zszywane kolorową nitką albo zwykłą metalową zszywką cieńsze i grubsze tomy. Z czasem większość z nas wyrosła z dziecięcych marzeń, ale są i tacy, którzy wciąż zastanawiają się, jak wydać książkę dla Ewa Świerżewska Od czego zacząć? Wydawać by się mogło, że nic prostszego: piszesz, ktoś ilustruje (albo ty sama/sam, jeśli potrafisz), zanosisz do wydawnictwa, które po redakcji wysyła tekst do drukarni i już możesz wrzucać do mediów społecznościowych zdjęcie pierwszych egzemplarzy autorskich i zachęcać znajomych do odwiedzenia księgarni. Jednak każdy z tych etapów wymaga czasu i pracy, a przede wszystkim - znalezienia punktu wyjścia dla opowieści. - Zazwyczaj jest tak, że przychodzi mi do głowy pomysł, który tak naprawdę jest jakimś tematem/problem/zagadnieniem – samotność, wyoutowanie geja, toksyczna rodzina, przyjaźń dziecka i zabawki, śmierć mamy, pierwsze dni w przedszkolu, podróż w czasie. Jeśli czuję, że jest to temat, którym chcę się zająć, zaczynam obserwować świat pod jego kątem– mówi Beata Ostrowicka, autorka wyróżnianych i nagradzanych książek dla dzieci i młodzieży. - Szukam osób, zdarzeń, które mogę wykorzystać w książce, ale nie jest to podglądanie i przenoszenie w stu procentach, raczej ukierunkowanie myślenia. Inaczej obserwuję świat, kiedy chcę napisać książkę dla młodzieży, taką „o życiu”, a inaczej, jeśli przymierzam się do tekstu, który ma się dziać w świecie równoległym. Często korzystam z własnych doświadczeń – dodaje. Zofia Staniszewska, autorka cyklu opowieści dla dzieci, wyznaje: - Zwykle pomysł rodzi się ze zderzenia konkretnej sytuacji, przygody, z wyobraźnią wzbogaconą przeczytanymi książkami. Na przykład moja ostatnia książka, pt. „Zagadka Zawiszy Czarnego” wymagała ode mnie przeprowadzenia bardzo angażującego researchu, czyli popłynięcia jako członek załogi na trzymasztowym szkoleniowym szkunerze. I tak, gdy już było po wszystkim, czyli po cudem przeżytych wachtach z groźnym kukiem w kambuzie, po odśpiewaniu dziesiątek szant z kapitanem, po zwijaniu żagli podczas sztormu i po karmieniu rybek własnym obiadem, postanowiłam, że ten trud nie pójdzie na marne. Spisałam dokładnie moje niewiarygodne przygody szczura lądowego, doprawione szczyptą morskich opowieści i studiami marynistycznymi, dzięki czemu powstała kolejna książka detektywistyczna z serii "Ignacy i Mela na tropie złodzieja”. Okazuje się jednak, że nie wszystkie książki wymagają szeroko zakrojonych przygotowań i tygodni pisania. - Napisałam też takie książki, które „nie były planowane”. Siadałam przy komputerze i „ciurkiem” pisałam. Tak było z „Lulakami”, napisanymi w pociągu w ciągu 30 minut, albo „Ale ja tak chcę!” czy „Dzikoludkiem”. Ten rodzaj pisania jest niezwykły. Bardzo to lubię – przyznaje Beata Ostrowicka. Gdzie i kiedy powstają książki dla dzieci? Pociąg, stolik w kawiarni, domek letniskowy, wygodna kanapa w salonie – każde miejsce jest dobre, jeśli tylko autor potrafi się skupić w harmidrze lub absolutnej ciszy. Podobnie jest z porą dnia lub nocy – to bardzo indywidualna sprawa. - Najczęściej piszę w domu, od pewnego czasu nie ruszam się bez notesu i pióra – mówi Beata Ostrowicka. - Nie umiem pracować w nocy. Często wymyślam coś przed zaśnięciem i wtedy po przebudzeniu pamiętam wszystko. Niestety nie zapamiętuję pomysłów, które mi się przyśnią. Wiem, że coś było, ale w głowie pustka. - Pracuję najczęściej w domu, w pomieszczeniu nieodseparowanym od reszty domowników, jestem, co za tym idzie, przyzwyczajona do podzielności uwagi – zdradza Agata Matraś, ilustratorka i twórczyni obrazkowych książek autorskich. - Czasem gwar mi przeszkadza, ale najczęściej bywa twórczy. Obecność dzieci, ich obserwacja przy zabawach, rozmowy z nimi – to wszystko nakręca moja wyobraźnię i staje się nierzadko zalążkiem książek – dodaje. - Tak powstały na przykład „Liczyświnki”. Zaczęło się od wspólnej zabawy z dziećmi w wymyślanie na poczekaniu nieco nonsensownej wyliczanki. Potem do tego tekstu dorobiłam ilustracje, a całość postanowiłam wysłać jako propozycję do kilku wydawnictw. Ostatecznie zainteresował się nią Papilon i w ten sposób nasza domowa zabawa ewoluowała do formy publikacji. Współpraca z ilustratorami W książkach dla dzieci, szczególnie dla tych młodszych, ilustracje są równie ważne jak tekst. Mimo że autorzy zazwyczaj mają swoje wyobrażenie bohaterów czy scenerii, w której rozgrywa się akcja książki, niekiedy zdarza się, że osoba odpowiedzialna za szatę graficzną widzi to zupełnie inaczej. - Bardzo przykra jest sytuacja, kiedy tekst zostaje opatrzony ilustracjami, które zupełnie nie odpowiadają mojemu podstawowemu poczuciu estetyki – mówi Beata Ostrowicka. - Miałam raz taką sytuację. Włożyłam w tekst całe serce, a osoba ilustrująca narysowała zezowate dzieci, niektórym ręce i nogi zginały się w innych miejscach niż reszcie ludzi… - przyznaje. - Idealnie jest, gdy ilustracje i tekst się uzupełniają. Tak jest na przykład w „Elementarzach” wydanych w Naszej Księgarni. Z Kasią Kołodziej nadajemy na wspólnych falach. - Rola ilustracji w książkach dla dzieci jest ogromna, ale mój wpływ na rysunki nie jest istotny - i dobrze. Zwykle opisuję okładkę oraz charakterystyczne cechy postaci; niekiedy, jak w przypadku “Zagadki Zawiszy Czarnego”, proszę ilustratora o zapoznanie się z fachową literaturą. W efekcie znalazł się na wyklejce książki dokładny opis żagli i masztów tego największego na świecie jachtu skautowskiego – opowiada Zofia Staniszewska. W nieco innej sytuacji są autorzy, którzy jednocześnie ilustrują własne opowieści, czyli tworzą książki autorskie. - Ponieważ sama ilustruję moje książki, czasem ciężko mi rozgraniczyć etap wymyślania treści od tworzenia ilustracji – wyznaje Agata Matraś. - W mojej głowie ten proces zachodzi symultanicznie, a czasem obraz wręcz wyprzedza tekst – zdradza. - Tak było z „Siedmiodniową kolekcją Rzeczy Ważnych”, która narodziła się właściwie z jednej ilustracji. Za tym rysunkiem, ukazującym rzeczywistą scenkę domową, poszedł pomysł na opowiadanie o dziewczynce kolekcjonującej piękne i wyjątkowe momenty w swoim życiu. Wydawca na wagę złota Nierzadko zdarza się, że świetne pomysły, nawet te już ubrane w słowa, czyli gotowe opowieści, nigdy nie opuszczają szuflad i nie trafiają do czytelników. Jedną z przyczyn jest trudność ze znalezieniem wydawcy, który weźmie na siebie ryzyko publikacji debiutu. Przedstawiciele wydawnictw też mają trudny orzech do zgryzienia. Zdarza się, że tygodniowo dostają kilka czy kilkanaście propozycji wydawniczych. Zapoznanie się z każdą zajmuje dużo czasu, a niestety poziom większości z nich pozostawia wiele do życzenia. Inaczej sprawa wygląda w przypadku autorek i autorów, którzy debiut mają już za sobą, a ich książki podbiły serca czytelników. - Mam komfortową sytuację, jeśli chodzi o współpracę z wydawnictwem - od lat wydaję w Debicie. Gdy rodził się pomysł cyklu o bliźniakach detektywach, panie redaktorki podsunęły mi wspaniałe rozwiązanie, z którego skwapliwie skorzystałam: czytelnik sam wybiera - z alternatywnych - zakończenie książki! Oprócz pilnowania ilości znaków (notorycznie przekraczam założony limit!), mam zupełną swobodę twórczą, którą bardzo cenię – opowiada Zofia Staniszewska. Gdy zaproponowany tekst zdobędzie przychylność redaktorów, następuje podpisanie umowy. Na tym etapie zazwyczaj wybrany zostaje ilustrator, a utwór trafia do redakcji i korekty. - Dla mnie na etapie korekty ważne jest, by było poprawie, zgodnie z zasadami języka polskiego, ale i „po mojemu” – zaznacza Beata Ostrowicka. - Bardzo doceniam współpracę z zaangażowanymi redaktorami, którzy umiejętnie potrafią wskazać autorowi mocne i słabe strony jego pomysłu – mówi Agata Matraś. - Przełykanie krytyki swojego literackiego „dziecka” nie jest łatwe, ale pisząc książki, siłą rzeczy trzeba się na to uodpornić – przyznaje. - Redaktor to taki nasz pierwszy czytelnik, który wręcz powinien bezlitośnie wypunktować wszystkie słabości tekstu i ilustracji, aby autor miał możność spojrzeć na nie z perspektywy. Bardzo doceniam ten cały ogrom pracy wkładanej przez nich w szlifowanie i cyzelowanie surowego materiału, tak aby powstał spójny i dopracowany produkt. Zredagowany tekst wraz z ilustracjami trafiają do składu, a książka nabiera kształtu i już tylko krok dzieli ją od wysłania do drukarni. Jeśli nie wydawnictwo, to co? Każdy, kto zastanawia się, jak wydać książkę dla dzieci, powinien zapoznać się też z pojęciem self-publishingu. W dobie rozwoju nowych technologii i technik cyfrowych, a także firm świadczących tego typu usługi, publikacja utworów bez zaangażowania wydawnictw staje się coraz bardziej popularna. Należy jednak mieć świadomość, że samo wydanie książki jest dopiero pierwszym krokiem. Kolejnym jest jej dystrybucja, a z tym niewątpliwie wydawnictwo poradzi sobie znacznie lepiej niż autor. Pisanie dla młodych czytelników to ogromne wyzwanie, ale też niezwykła przygoda, która może zakończyć się ujrzeniem swojego dzieła na księgarnianych półkach. I tego życzę wszystkim, którzy powoli odkrywają, jak wydać książkę dla dzieci!

5 lipca 2017 Marcin Podolec po raz kolejny zaskoczył czytelników, publikując swój nowy projekt. „Bajka na końcu świata. Ostatni ogród” to pierwszy tom postapokaliptycznej serii komiksowej przeznaczonej dla młodych czytelników. Przekonajcie się, jak wyglądałaby „Droga” Cormaca McCarthy’ego, gdyby amerykański pisarz chciał stworzyć swoją książkę w formie uroczej opowiastki dla dzieci. Wiktoria wraz ze swoim psem Bajką wędruje przez zniszczony nieznanym kataklizmem świat. Niewiele wiemy o dziewczynce: gdzie była w momencie, kiedy świat pochłonęła zagłada? Dlaczego oprócz psa nie ma przy niej nikogo? Znamy natomiast cel jej podróży. Wiktoria chce odnaleźć swoich rodziców. Zadanie nie jest jednak łatwe. Zwykły świat stawia przed dziećmi wiele zagrożeń. Świat po katakliźmie – stawia ich jeszcze więcej. Dziewczynka musi radzić sobie nie tylko z realnymi niebezpieczeństwami, ale też takimi, które czają się gdzieś w mroku albo tuż za rogiem i mogą, choć nie muszą, być wytworem jej wyobraźni. Rodziców dbających o dobór lektury dla swoich pociech należy z miejsca uspokoić, że chociaż historia osadzona jest w postapokaliptycznej rzeczywistości, nie ma tu miejsca na przemoc i inne budzące grozę elementy obecne w tego typu literaturze. Podolec jest świadomy, kto jest odbiorcą jego nowego dzieła, więc z konwencji czerpie samą esencję bez konieczności uciekania się do niepotrzebnych kontrowersji. Mamy więc zniszczone miasta, walkę o przetrwanie i zdobycie pożywienia, ostatnią oazę ukrytą wśród ruin, przebiegłych rywali, prawdziwych sprzymierzeńców i takich, którzy w nowej sytuacji odnajdują się o wiele lepiej niż w dawnym świecie. Swoistą bajkowość uwydatnia fakt, że wszystkie postacie, z którymi dziewczynka wchodzi w interakcję, to zwierzęta. Oczywiście równie rozgadane jak ona sama. Marcin Podolec na spacerze z Bajką. Pomysł na „Bajkę na końcu świata” zrodził się wraz z pojawieniem nowego domownika w życiu autora. W maju 2016 roku Podolec zaadoptował psa husky’ego ze schroniska w Krotoszynie. Nadał suczce imię Bajka. „Szerokim źródłem inspiracji były spacery z psem po Łodzi, która ma momenty piękne, ale ma też momenty mroczne, przypominające świat po zagładzie” – mówi Podolec. W tych spacerach często brała również udział partnerka autora, Weronika. To na niej wzorowana jest dziewczynka z komiksu, tyle że oczywiście na potrzeby historii została znacznie odmłodzona. „Ale też ma kręcone włosy, dużo się śmieje i szybko denerwuje” – dodaje Podolec, zapewniając, że dużo zachowań prawdziwej Weroniki i Bajki znalazło odzwierciedlenie w tej historii. Bezpośrednim impulsem do rozpoczęcia prac był z kolei klimatyczny utwór Scattle zatytułowany „Flatline”, znany z gry „Hotline Miami”. „Dźwięki tego nagrania skojarzyły mi się z gasnącymi światłami na horyzoncie – wątek ten jest lejtmotywem całej serii 'Bajka na końcu świata'” – opowiada Podolec. Seria została pomyślana na 8 do 10 tomów, które połączą się ze sobą i stworzą spójną całość. „Następny tom pojawi się w tym roku i myślę, że utrzymamy z wydawcą tempo 2-3 tomów rocznie” – wyjawia autor. „Mam wymyślone scenerie do wszystkich tomów oraz główne punkty zwrotne. Drobne gagi i dialogi wymyślam na bieżąco, improwizuję, daję ponieść się historii”. Marcina Podolca znaliśmy do tej pory z dokonań przeznaczonych dla dojrzałych odbiorców. W jego bogatym dorobku można natrafić na tak różnorodne albumy, jak egzystencjalna opowieść o upadku („Czasem”), buzujący erotycznym napięciem hołd dla kina lat 60. („Podgląd”), melancholijny reportaż o mieszkańcach nadmorskiej mieściny („Morze po kolana”) czy graficzny wywiad rzekę ze znanym wokalistą Pablopavo („Dym”). Teraz, po raz pierwszy, próbuje sił jako autor historii przeznaczonej dla najmłodszych czytelników, co z pewnością stanowi nowe wyzwanie. „Praca nad komiksem dla dzieci to ogromna odpowiedzialność. Wiem po sobie, że nie pamiętam książki sprzed miesiąca, ale niektóre opowieści z dzieciństwa pobrzmiewają w mojej głowie do dzisiaj. Czysto technicznie, staram się by komiks był bardzo czytelny i precyzyjny narracyjnie” – tłumaczy Podolec. „Dzieci póki co reagują na tę serię z dużą sympatią i zaciekawieniem. Ich opinie są dla mnie bardzo ważne, chcę żeby na okładce każdego tomu było miejsce na krótką wypowiedź młodego czytelnika” – dodaje autor. Na okładce pierwszego 8,5-letnia Zofia Kołodziejczyk zachwala, że to „piękny komiks. Są w nim momenty do płaczu, śmiechu, wzruszeń i podziwień”. Trudno oprzeć się takiej zachęcie do lektury. Seria „Bajka na końcu świata” ukazuje się nakładem Kultury Gniewu. Artur Maszota Tematy: Bajka na końcu świata, featured, full-image, komiks, Kultura Gniewu, Marcin Podolec, postapokalipsa, psy Kategoria: premiery i zapowiedzi

Początkowo chciałam aby był to tekst tylko o książce, która od kilku miesięcy, nieustannie tak samo mocno pochłania moje dziecko. Ulubiona książka. Rozumiecie co to oznacza? Pozwólcie, że daruję sobie opis uczuć, które towarzyszą mi kiedy stutysięczny raz czytam te same słowa. Nie powiem, że żałuję dnia, kiedy zamówiłam to cudo drogą internetową, ale beret mam przez nią zryty i już. To właśnie to cudo. „Bobo. Historyjki obrazkowe dla najmłodszych dzieci”. O sile miłości mogą świadczyć ślady zębów na godzinie 12, 3, 9 i 10. Aby nie zwariować do reszty, pogrzebałam trochę w sieci i znalazłam kilka faktów, które dodały mi skrzydeł i zmobilizowały do dzielnego i aktywnego trwania w tym czytaniu. Mało tego, powoli zaczęłam zmieniać się z nudnego, czytającego „dlatego, że dziecku trzeba czytać” rodzica w prawdziwą entuzjastkę literatury dzidziusiowej i aktywnie czytającą mamę. Staram się aby opowieść o wylanym kakao czy wizycie w zoo stała się arcyciekawą także dla mnie. Dlaczego? Dlatego, że wiem jak ta książka jest dla niego ważna, jak lubi jej bohatera, jak śmieje się razem z nim i razem z nim przeżywa gdy jest chory albo płacze wystraszony rykiem lwa. Moje czytanie ewoluuje. Jeszcze nie tak dawno po prostu czytałam. Trochę jakby w próżnię i trochę jakby nudne było to czytanie w czasie kiedy on spał, trawił, leżał czy robił inne, równie fascynujące rzeczy. Potem do czytania zaczęły dołączać te wszystkie pokazywania, powtarzania pojedynczych słów, gesty, udawania muczącej krowy i gdaczącej kwoki. Bardzo długo z jego strony więcej było nad tym wszystkim zadumy i ogarniania rzeczywistości małym jeszcze przecież rozumkiem niż widocznego zainteresowania. Potem było jeszcze gorzej. Do niedawna nie było w ogóle możliwości aby synu mój kochany skupił się na jakiejś pozycji książkowej. Wyjątkiem było targanie kartek, wyrywanie trójwymiarowych postaci brzydkiego kaczątka lub ewentualnie wertowanie książki z prędkością światła. Z czytaniem nie miało to wiele wspólnego. Zdecydowanie przełomowy moment to dzień, w którym do naszego domu zawitał Bobo. Teraz już coraz częściej widzę wpatrzone we mnie pytająco oczyska i emocje na twarzy. Coraz częściej więc obserwuję, rozmawiam, tłumaczę, odpowiadam na pytania, angażuję się w opowieść. Coraz więcej czytamy i coraz więcej wydaję na książki dla dzieci. Wyszukiwanie ciekawych pozycji sprawia mi kosmiczną przyjemność. Płacenie już mniejszą niestety. Okazuje się, że komunikacja między dzieckiem a rodzicem podczas czytania jest bardzo ważna w procesie nauki mowy [1]. Udowodniły to matki z dziećmi, których zaproszono do udziału w prostym eksperymencie. Mama i dziecko mieli bowiem razem czytać, bawić się zabawkami i oglądać telewizję. Nie da się ukryć, że te trzy aktywności wymagają od rodzica pewnego zaangażowania. I to właśnie oceniali badacze – komunikację między rodzicem a dzieckiem w czasie czytania, zabawy i oglądania tv. Najpierw jednak oceniono aktualne umiejętności językowe dzieci, po to żeby sprawdzić jak ma się jedno do drugiego. Ostatecznie stwierdzono, że aktywność matek podczas jednej z tych czynności wyróżnia się spośród pozostałych i licuje z niektórym aspektami rozwoju dziecięcej mowy. I jak myślicie, która to? Na TV raczej nikt nie stawia – i słusznie. Wszak nie od dziś wiadomo, że telewizja, nawet tylko „w tle” zaburza komunikację na poziomie rodzic – dziecko, negatywnie rzutując nie tylko na umiejętności językowe dzieci (klik) ale także na sen czy zdolność do samodzielnej zabawy [2]. Nie bez znaczenia jest też czas jaki dzieci spędzają przed telewizorem. Rzecz jasna, że mamy podczas współczytania z dziećmi (co – reading rodzicielski) wypadają o niebo lepiej w zakresie interakcji z nimi niż podczas lipienia się w telewizor. Osobiście stawiałam, że wygra czytanie lub wspólna zabawa. A co się okazało? Wiadomo, że wspólna zabawa, aby mogą być uznaną za „dobrą” wymaga zaangażowania ze strony rodzica. W badaniu zaobserwowano, że poziom komunikacji na linii mama- dziecko nie różnił się znacząco między zabawą a czytaniem, ale za to jakość tej interakcji już tak. To znaczy, że mamy podczas czytania były aktywniejsze językowo, używały bardziej wyszukanych słów i zwrotów. Wiecie, takich których nie stosuje się na co dzień w mowie potocznej jak np. ” Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu…” i tym podobne 😉 Warto więc czytać, nawet po sto razy jedną książeczkę. Warto tłumaczyć, objaśniać, opisywać, nazywać – przedmioty, obrazki, zdarzenia, emocje. Warto też powtarzać słowa, wprowadzać nowe, tłumaczyć, objaśniać. „Kwiecista” mowa i wyszukane słownictwo podczas czytania wpływają na kształtowanie się wczesnych umiejętności językowych dzieci. A te jak wiadomo, wiążą się z późniejszą sztuką czytania, pisania. Potwierdza się więc stara reguła, że nie tylko ilość ale też jakość ma znaczenie. W badaniu [3], w którym analizowano umiejętności językowe dzieci w wieku 18, 32, 42 i 50 mcy oraz ilość i jakość słownictwa, którym posługują się rozmawiający z nimi rodzice wykazano m. in, że: Stopień zaawansowania w mowie 42 miesięczniaków miał powiązanie z tym, jak rozmawiają z nimi ich rodzice. Jak jak jakość. Chodzi bowiem o to jak wyszukanego słownictwa używali ich rodzice nawet rok wcześniej. Oznacza to ni mniej ni więcej, że dla 2- 3 latka popołudniowa drzemka nie musi ograniczać się do prostego pójścia „aaa” albo „spać”. Synonimów tej pożądanej przez rodziców aktywności jest całkiem sporo. Na słownictwo 30-miesięczniaków większy wpływ miała z kolei ilość słów na jakie wystawione były rok wcześniej. Mało tego, że czytanie wygrywa z zabawą i oglądaniem tv w kategorii „domowe pomoce językowe” to jest aktywnością, która daje możliwość zastosowania wszystkich 6 narzędzi uznanych przez Amerykanów za najważniejsze w nauce języka [4]. Jak rozwijać umiejętności językowe poprzez czytanie? często – ekspozycja na słowa i budowanie słownictwa. Pomiędzy 1 a 5 rokiem życia dziecko poznaje kilka słów dziennie, średnio 3,5. Książki dają nam tą wspaniałą możliwość aby zapoznawać dziecko ze słowami, których nie słyszy na co dzień. zainteresowania dziecka Bogata w rysunki, wydarzenia i ciekawych bohaterów literatura dziecięca zachęca najmłodszych do rozmowy. Zatem czytanie dziecku książek, które ono po prostu lubi (czy tam wielbi- jak mój syn Bobo) to większe zaangażowanie z jego strony i większa łatwość w przyswajaniu nowych słów. Logiczne. W codziennej komunikacji też sprawdza się reguła podążania za zainteresowaniami dziecka. się – obserwuj, słuchaj, rozmawiaj Chodzi o to, aby dać dziecku prowadzić podczas czytania trzymając jednocześnie swoją żądzę edukowania i opowiadania ze szczegółami o wszystkim co w książce piszczy. Książki akurat dają nam – rodzicom, doskonałą okazję do nauki wrażliwości dziecka. Podczas czytania łatwo zauważyć czemu się przygląda, co je interesuje, ciekawi, zachwyca…i rozmawiać o tym. Po prostu. znaczenie słów Dzieci uczą się nowych słów, kiedy rozumieją ich znaczenie. Nic prostszego więc jak nazywanie, objaśnianie, pokazywanie, powtarzanie, gestykulowanie, artykułowanie dźwięków. poprawne zdania Książki w tej materii bywają bardzo pomocne. Sami wiecie, że w życiu nie łatwo jest się oprzeć pokusie mówienia do dzieci w dziwaczny sposób, zmieniając szyk zdań, używając słów, które w przyrodzie nie istnieją. Więcej o języku rodzicielskim tutaj. Na szczęście w książkach słownictwo i gramatyka idą w parze. Mówiąc wprost – autorzy podają nam gramatycznego gotowca na talerzu. entuzjazmu i uśmiechu Wiadomo. Pracuję nad tym. Bobo mi w sumie trochę pomaga. A raczej jego rodzice. To jest właśnie Bobo. Jak widzicie dzieło to przypomina komiks dla dzidziusiów. Są obrazki (nietypowe, dwukolorowe, czy urodziwe… – kwestia gustu), są krótkie proste zdania, jest fabuła – a jakże. Głównym bohaterem opowieści jest Bobo – to taki futrzasty równolatek wszystkich dwulatków, mego syna także. Bobo rozlewa kakao, świętuje urodziny, nie chce śniadania, bawi się, śmieje, płacze, boi się, choruje, nie może spać. Ot, typowy rozwydrzony dwulatek, który manipuluje i terroryzuje biednych rodziców 😉 Ilustracje w tym dziele zachęcają do wskazywania, nazywania i powtarzania. Kiedy czytasz książkę (tą czy inną) enty już raz, to w końcu przychodzi naturalna potrzeba wzbogacenia słowa pisanego, nazywania nowych obiektów, wtrącania. Zadania dla rodzica. 1. Znajdź hostessę na rysunku. 2. Co reklamuje pan na bilbordzie – antyperspirant czy pastę do zębów? O, tak sobie spędza czas wolny rodzinka Kosztek. Nie żebym wcześniej wiedziała kim są koszatki. A teraz wiem i się chwalę. Lubię mamę Bobo. Nie raz na kartach tej książki przybijam z nią matczyną sztamę np. kiedy targa po całym placu zabaw to wiaderko z akcesoriami piaskowymi. I muszę wam powiedzieć, że nic (no może poza garderobą Mamy Bobo) nie zdradza, że książka powstała w latach 80-tych. Serio. …No jakbym widziała siebie. Zawsze z aparatem (tylko kostium bym założyła, chyba). Najbardziej emocjonująca scena w książce wg mego syna. Tata Bobo też jest świetny. Jego miny mnie rozbrajają. O, na przykład tutaj, kiedy chce poczytać gazetę w fotelu…ale nie może. Prześledźcie proszę jego miny i gesty ze strony 19 i 20. …lub gdy chce poczytać gazetę i już prawie sadza swój zad na leżaku….a jednak. Cudny jest tata Bobo z tą buzią w ciup. Wiadomo, że nikt nie czyta dziecku od razu z zamiarem uczynienia zeń krasomówcy. Wiadomo jednak, że rodzice mają na tym polu wiele do zrobienia – rozmawiać z dzieckiem można zacząć jeszcze zanim się urodzi, a potem dobrze jest tą tradycję kontynuować. Wiadomo też, że nasze wysiłki włożone w wielce intelektualne rozmowy z niemowlakiem i małym dzieckiem zaprocentują w przyszłości. Dobrze że, w tej hodowli krasomówców – intelektualistów mamy ogromnych sprzymierzeńców – książki. Zawsze więc można sięgnąć po literaturę, trochę się rozentuzjazmować i czytać. W związku z tym my dalej wałkujemy starego przyjaciela Bobo pocieszając się faktem, że przecież to nie tylko kilka prostych historyjek obrazkowych ale nasza droga do sukcesów szkolnych i akademickich Dankosyna. A co! A wy co aktualnie wałkujecie? Pozdrowienia dla Bobo i wydawnictwa Hokus Pokus. Książkę można kupić np. tu ale też i gdzie indziej w cenie kilkunastu złotych bodajże. Jest też druga część przygód Bobo, której jeszcze nie mamy ale się na nią czaimy.

W poniższym artykule przedstawię jak zaprojektować komiks na przykładzie planszy komiksowej, czyli 1 strony proces tworzenia komiksu np. na potrzeby reklamy, edukacji, prezentu lub szkolenia firmowego. Pomimo, że komiks kojarzy się z łatwą, przyjemną i szybką rozrywką to proces jego powstawania (na stopie profesjonalnej) jest złożony i wymagający. Każdy kto chce namalować komiks lub wydać swój pomysł na pracę komiksową w formie publikacji szybko się przekona, że czeka go sporo nauki i czytania. Ten artykuł to dobry początek. 😀 Spokojnie i po kolei… do celu. Scenariusz komiksu Najpierw tworzymy scenariusz, czyli zarys fabuły komiksu z dialogami oraz opisem kadrów do komiksu nie musi być literackim scenariusza komiksowego jest poukładanie i usystematyzowanie historii jaką chcemy opowiedzieć krótkich formach komiksowych takich jak np. pasek komiksowy często „rysuje się na żywioł” bez pisania scenariusza. Jednak każdy profesjonalista zaczyna pracę nad projektem komiksu lub publikacji od scenariusza. Zwłaszcza jeśli pracuje się z klientem. Pisanie scenariusza do komiksu bardzo podnosi kreatywność, pozwala dojrzeć, ewoluować historii, a czasem nawet nadać jej nowy, ciekawy charakter lub kierunek. > Zobacz jak wygląda profesjonalny scenariuszu do komiksu (plik pdf). > Przeczytaj jak napisać profesjonalny scenariuszu do komiksu. Szkic komiksu Tworzymy szkic. Powstaje zarys komiksu z głównymi liniami, konturami i wstępnym światłocieniem oraz rozmieszeniem chmurek i ten etap można opisać słowami: „Szkic – w poszukiwaniu idealnych linii.”Szkic nie oddaje w pełni potencjału wizualnego jaki „drzemie” w komiksie czy projekcie. Najlepiej szkic komiksu prezentuje się na żywo na kartce – żywa praca komiksowa robi wrażenie. Po skanowaniu na monitorze nie szkic nie wygląda już tak efektownie. Szkic jest formą poglądową, konceptową, przygotowawczą do obrysu, koloru i wykończenia komiksu. Na etapie szkicu można wprowadzić poprawki, zmiany oraz sugestie poprawką może być np. dodanie nowej chmurki z tekstem, usunięci elementu lub postaci z kadru różnych poprawek w późniejszych etapach pracy nad komiksem robi się stopniowo coraz bardziej skomplikowane i problematyczne. Dlatego szkic to idealny moment na sesję poprawkową i korekty. Bohater komiksu Każda historia posiada bohatera -(ów). To oni tworzą fabułę, kreują wątki i budują historię. Tworząc szkic komiksu trzeba z góry założyć gdzie będą znajdować się chmurki komiks należy planować wcześniej dymki. Dlatego warto wspierać się przy szkicowaniu scenariuszem unikać sytuacji kiedy musimy wciskać w kadrach komiksu chmurki w najmniej odpowiednie do tego miejsca. Trzeba też zwrócić uwagę na kolejność chmurek. Wcale nie jest chmurek komiksowych muszą być zwrócone w stronę ust bohatera wypowiadającego daną jest „celowanie dymkiem w głowę”. 🙂Często bywa u nieuważnych rysowników komiksowych, że ogonek wędruje w najmniej powołane do tego komiksu robi się wtedy nieco dziwny. Częstym błędem nawet doświadczonych rysowników komiksowych jest tzw. „przegadana chmurka”.Każdy tekst do chmurki komiksowej da się skrócić. „Przegadany” komiks zniechęca pamiętać, że tworzymy komiks, a nie piszemy powieść. Komiks opowiada obrazem.„Przegadany” scenariusz komiksu to prawdziwy koszmar rysownika komiksowego. Generalna konkluzja jest taka, że szkic komiksu trzeba robić z głową. Warto tworząc komiks każdą chmurkę z tekstem generować na osobnej to pełną możliwość manipulowania tekstem i oraz chmurki można wtedy downie zmieniać, usuwać, przesuwać, powielać to bardzo wygodne a przy ewentualnym wprowadzaniu poprawek lub tłumaczeniu komiksu na inny język wręcz ukryć tekst oraz chmurki komiksowe i swobodnie kolorować projekt komiksu bez grupowanie chmurek i tekstu zajmuje trochę więcej czasu i wydłuża pracę nad projektem jednak poświęcić na to rozwiązanie więcej pracy, ponieważ korzyści są nieocenione. Font w komiksie Dobór czcionki do komiksu jest bardzo istotny. Czcionka w komiksie podobnie jak przy projektowaniu logo nadaje projektowi komiksu charakter. Jest wiele ciekawych fontów o komiksowym lub ręcznym kroju większość komiksowych czcionek jest bez polskich, diakrytycznych znaków co mocno komplikuje ich używanie. Line art – obrys, kontur komiksu Po szkicu następuje czas na wykonanie obrysu naszego line art komiksu inaczej zwany obrysem lub konturem komiksowym. Są dwie techniki malowani konturu: na kartce i skanowanie lub bezpośrednio cyfrowo na tablecie. Technika zależy oczywiście od upodobań komiksu edytujemy w programie graficznym – usuwamy błędy, nieczystości, poprawiamy. W momencie kiedy line art jest już na nasze oko perfekcyjny możemy przejść do kolorowania projektu. Z czystego obrysu można np. wykonać malowankę dla dzieci. Można np. umiejętnie wyciąć oryginalny kadr komiksowy jako obrys i mamy fajną kolorowankę dla dzieci. Kolor Kolorujemy naszą pracę komiksową. Wstępnie powstaje gotowy już komiks z prostym kolorem bez światłocienia i projekt wygląda trochę płasko ale już można taki komiks spokojnie zapisać i używać. Światłocień i tekstura komiksu Kolejny etap bardziej zaawansowanego kolorowania to wprowadzanie światłocienia oraz tekstury do naszego jest tutaj bardzo wiele do zastosowania – od trybów mieszania przez filtry, poziomy aż po zaawansowany digital painting. Podczas projektowania komiksów najczęściej używamy kolażu różnych technik do nałożenia światłocienia i warstw oraz filtry dają bardzo ciekawe rezultaty. Warto się pobawić projektem komiksu – poeksperymentować. Poprawki Pozostaje już tylko wprowadzenie ostatecznych poprawek i detali do naszego komiksu. Można poeksperymentować z komiksem: popróbować różnych filtrów, balansu kolorów, mieszania warstw można uzyskać warte zapisania, ciekawe warianty aby na etapie wykańczania komiksu nie zatracić się bez reszty. 🙂Łatwo o przesadę – „Jeśli ktoś poprawia coś dostatecznie długo to najpewniej to zepsuje„. Eksport komiksu i przygotowane do druku Komiks gotowy i projekt komiksu można już zapisać jako jpg lub pdf. Przy druku przestrzeń kolorów komiksu należy zamienić na CMYK. Czcionki zamieniamy na krzywe i nadajemy im czerń do druku CMYK = C0, M0,Y0, K100. Komiks do mediów cyfrowych skalujemy do odpowiedniego rozmiaru z rozdzielczością 72 dpi i wyostrzamy z umiarem. Teraz można już wykorzystać komiks do reklamy, publikacji, na social media lub oprawić i powiesić jako wspaniała dekoracje. Komiks to wymagająca sztuka. Jak widać malowanie i projektowanie komiksu wymaga wielu umiejętności i dobrej organizacji oraz planowania. To sprawia, że nie każdy ilustrator czuje się dobrze w takiej formie, ale efekty jakie można osiągnąć są warte zachodu. > Zobacz nasze komiksy i publikacje w KumamGre > Zobacz nasze komiksy i publikacje w > Przeczytaj artykuł jak przygotować publikacje komiksową.

Chcesz zrobić dziecku zabawkę od serca? W takim razie książka DIY to strzał w dziesiątkę! Dowiedz się, jak zrobić własną książkę dla dzieci krok po kroku i jakie pomysły warto wykorzystać! Zebraliśmy dla Ciebie kilka pomocnych wskazówek! Jak zrobić książkę z papieru? Nie masz pojęcia, jak zrobić książeczkę z papieru? To bardzo proste! Możesz do tego wykorzystać zwyczajne kartki wyrwane z zeszytu lub kupić cienki zeszyt i jego strony zagospodarować wedle uznania. Papier to relatywnie delikatny materiał, dlatego najlepiej, jeśli taka książeczka trafi w ręce dzieci w wieku od 5 lat. Przygotowując papierowe książki dla dzieci możesz również wykorzystać ozdobny papier, który z łatwością kupisz w papeterii lub papier do drukarki. Jak zrobić fajną książkę z kartek w domu? W pracy z papierem najlepiej sprawdzi się zwyczajny klej. Dodatkowo, warto wyposażyć się w kolorowy papier do wycinania, dzięki któremu wytniesz wiele różnych wzorów w różnych kolorach. Na tym etapie bardzo dobrym rozwiązaniem będą również różnego rodzaju szablony, przy pomocy których błyskawicznie wytniesz pożądane kształty. Książkę możesz ozdobić w dowolny sposób – ogranicza Cię wyłącznie Twoja wyobraźnia. Jak spiąć kartki w książkę? Zastanawiasz się, jak samemu zrobić rozkładaną książkę z kartek A4 dla dziecka i nie masz pomysłu na ich spięcie? Najłatwiej będzie Ci skleić je po jednej stronie, ale możesz również pójść do profesjonalnego punktu i poprosić o zbindowanie lub zszycie kartek, zwłaszcza jeśli Twoja książka jest bardzo gruba. Jak samemu zszyć książkę? Wystarczy, że złożone kartki przedziurawisz w kilku miejscach i przez zrobione w ten sposób dziurki przeciągniesz ozdobny sznurek lub tasiemkę. Jak zrobić książeczkę z papieru, jeśli nie chcesz spinać kartek? Postaraj się o dłuższy kawałek papieru i złóż do kilka razy tak, żeby ostatecznie otrzymać kształt harmonijki. Jak zrobić książkę z kartonu? Wiesz już, jak zrobić książeczkę z kartki papieru, ale ciekawą alternatywą może być również karton, zwłaszcza jeśli weźmiesz pod uwagę, że jest sztywniejszy i grubszy, a co za tym idzie bardziej odporny na ewentualne uszkodzenia. Jak samodzielnie zrobić książkę hand made z kartonu? Najpierw zastanów się, jaka powinna być optymalna wielkość stron. Kolejnym krokiem będzie narysowanie jednej strony na powierzchni kartonu, wycięcie jej i późniejsze odrysowanie tylu kopii, ile docelowo stron ma mieć Twoja książeczka. Gotowe? Kartki ułóż równo na stosie i na jednym z boków wykonaj trzy dziurki, a następnie przełóż przez nie sznurek lub wstążkę, w zależności od tego co masz pod ręką. Karton się nie zgina, dlatego ten sposób na połączenie stron będzie najbardziej funkcjonalnym rozwiązaniem. Podobnie jak w przypadku książeczek z papieru, przygotowując ich kartonowe odpowiedniki musisz uruchomić pokłady swojej kreatywności. Z racji specyfiki materiału, jakim jest karton, masz odrobinę większe pole do popisu, ponieważ do ozdoby książeczki możesz wykorzystać materiały o większej wadze, np.: skrawki tkanin, watę, suszone kwiaty itp. Do pracy nad książką postaraj się w miarę możliwości zaangażować dzieci. Dla nich to może być prawdziwa frajda. PAMIĘTAJ! Budowa książki wykonanej samodzielnie w domu musi być dostosowana do wieku dziecka, dla którego książka jest przeznaczona. Mając na uwadze wiek pociechy, dobierz odpowiednie materiały i akcesoria. Zadbaj o to, żeby wszystkie elementy były bardzo dobrze przymocowane, a w przypadku mniejszych brzdąców zrezygnuj z drobnych części, które dziecko mogłoby połknąć. Oczywiście, jeśli szukasz sposobu na to, jak zrobić własnoręcznie książkę dla dzieci, zadbaj o ciekawą historię. Napisz historię o dziecku, które jest adresatem książeczki. Bajka z jego udziałem na pewno przypadnie brzdącowi do gustu, a ozdabiające książkę ilustrację możesz wykonać z wykorzystaniem zdjęć dziecka. Samodzielnie napisana i „wydana” bajeczka to świetny pomysł na spersonalizowany prezent, który w przyszłości stanie się również sentymentalną pamiątką. Z czego jeszcze można zrobić książkę? W przypadku mniejszych dzieci możesz zastanowić się nad wykonaniem książeczki sensorycznej. Jak uszyć książeczkę sensoryczną? Zadbaj przede wszystkim o zastosowanie dużej liczby kolorów, dźwięków oraz faktur. Taka książeczka będzie doskonale oddziaływała na zmysły malca. Książki z papieru czy kartonu są natomiast lepszym rozwiązaniem w przypadku starszych pociech.

Kto z nas nie czytał komiksów w dzieciństwie? Chyba każdy, kto dorastał w latach 80. i 90., uwielbiał te popularne obrazkowe historyjki. Superbohaterowie, "Kajko i Kokosz", "Tytus Romek i A`tomek" czy "Asteriks". W tamtych czasach dzieciaki szalały na ich punkcie. Potem ranga komiksu się zmieniła. Publikacje obrazkowe straciły na popularności i choć wielu dziś uważa komiksy za "gorsze", to jednak dobrych, a nawet wybitnych publikacji dla najmłodszych jest o wiele więcej, niż mogłoby się wydawać. Dlaczego zatem warto dzieciom czytać, kupować lub wypożyczać komiksy? Powodów jest wiele, podajemy kilka tych na początek powiedzieć, że komiks w Polsce nie miał nigdy łatwego życia, traktowany był często po macoszemu i jako gorszy typ publikacji, a jego wartość artystyczna i literacka deprecjonowane. Wynika to między innymi z braku tradycji i kultury komiksu w naszym kraju, podczas gdy np. we Francji, Belgii czy w Japonii komiks jest traktowany jako pełnoprawny gatunek literacki. - Stereotypowe przeciwstawienie "kultury druku" "kulturze obrazka" sprawia, że w Polsce komiks (nawet ten uhonorowany Nagrodą Pulitzera) jest wciąż mniej wart niż romans wydany w serii "Harlequin" czy podłej jakości horror. Te ostatnie są na ogół skrupulatnie odnotowywane na listach wydawniczych nowości, historyjki obrazkowe natomiast nie - pisał gdański znawca komiksu, Jerzy Szyłak, w swej książce "Komiks: świat przerysowany".Pierwsze historie obrazkowe ukazywały się w prasie, w tym w magazynach i gazetach dla dzieci. Tu publikowali najwybitniejsi twórcy, tj. Bohdan Butenko (twórca Gapiszona, Gucia i Cezara), Janusz Christa czy Henryk Jerzy Chmielewski. Po czasie boomu w latach 80. i 90., gdy albumy tworzone były głównie dla młodszego odbiorcy, nadeszła era komiksów dla dorosłych. To był dobry czas dla komiksu, bowiem udało się odczarować mit, że jest to twórczość przeznaczona wyłącznie dla dzieci. Tymczasem, jak wiadomo, komiks znajdzie odbiorcę zarówno wśród dojrzałych, jak i młodych czytelników. Przeczytaj także: Powstanie serial animowany o Kajku i Kokoszu- Komiks jest dla nas tak samo wartościowym produktem kultury jak powieść, sztuka teatralna albo album muzyczny. Oczywiście każdy taki produkt może być lepszej lub gorszej jakości. Każdy z nich ma już za sobą walkę o swoją pozycję w społeczeństwie, komiks natomiast w pewnych kręgach nadal jest uznawany za dzieło drugiej kategorii, przeznaczone dla czytelników (oglądaczy?) mniej wyrobionych, którzy mają mniejsze potrzeby, wolą prostszą fabułę z większą ilością akcji. Skąd się wzięło takie podejście? Można by oczywiście odpowiedzieć, że wszystkiemu winna komunistyczna propaganda, ale to tylko część prawdy. Obraz świata budujemy na podstawie tego, co nas otacza. Jeśli w tym świecie brak dobrego komiksu, nikt w naszym otoczeniu po niego nie sięga, to będziemy opowiadać, że komiks jest nic nie wart, dopóki ktoś nie otworzy nam oczu, nie pozwoli spojrzeć na zjawisko od innej strony - przekonuje Arkadiusz Deli, starszy bibliotekarz Biblioteki Manhattan w lata przyniosły zmianę i można powiedzieć, że nadeszła wreszcie era równowagi, a polski komiks dla dzieci, podobnie jak polska ilustracja, przeżywają swoją drugą młodość. Ponadto wydawnictwa publikują również mnóstwo ciekawych pozycji z rynku zagranicznego, dzięki czemu naprawdę jest w czym wybierać. - Konserwatywni czytelnicy często uważają komiks za mniej wartościową formę literatury. Bardzo często jest on (mylnie!) kojarzony tylko z opowieściami o superbohaterach, kreskówkami Disneya czy z krótką formą gazetową. A przecież komiks ma wspaniałą historię w Polsce (Tytusy, Kajko i Kokosz, Funky Koval) czy współczesne serie, takie jak: "Jeż Jerzy", "Wilq", "Osiedle Swoboda". A tzw. graphic novels są niezwykle cenione w świecie literackim (np. Nagrody Pulitzera dla komiksu "Maus"). Jest wielu świetnych wydawców w Polsce, zarówno dla dorosłych (np. Kultura Gniewu, Timoff), jak i dla dzieci (np. Egmont) - mówi Piotr Szwocha z gdańskiego wydawnictwa w biblioteceKomiksy mają niestety jeden poważny minus - są z reguły sporą inwestycją. Wypożyczenie za to nic nie kosztuje. Zanim więc rzucimy się na głęboką wodę komiksowych zakupów, warto zajrzeć do bibliotek i mediatek, gdzie można bezpłatnie zaznajomić się z tą formą twórczości i znaleźć coś dla siebie - zarówno pod kątem tematyki albumów, jak i kreski, jaką posługuje się dany rysownik, nie zawsze bowiem konkretny styl przypadnie nam do gustu. - Oferta jest naprawdę przebogata. Miesięcznie wypuszcza się na rynek ponad 70 tytułów komiksu i mangi (japońskiego komiksu) i jest to ilość trudna do ogarnięcia. W porównaniu z ilościami wydawanymi w PRL-u są to ilości zatrważające, ale już samo to świadczy o tym, że coraz więcej ludzi czyta komiksy i uważa, że to świetna forma spędzania wolnego czasu. Ci, którzy wyrośli na komiksie kupowanym (a raczej zdobywanym spod lady) w PRL-u, dziś pokazują swoim dzieciom, jakie ciekawe tytuły mogłyby przeczytać, myszkują po księgarniach i oczywiście przychodzą do bibliotek, żeby sprawdzić, co nowego i ciekawego można przeczytać. Ważne tylko, by biblioteki dbały o swoje zbiory komiksowe, by kupowały coraz więcej nowości, tak jak robi to, nie szczędząc sił i środków, Biblioteka Manhattan, której zbiory są według naszych szacunków największymi zbiorami tego rodzaju w Polsce - mówi Arkadiusz Deli, starszy bibliotekarz Biblioteki Manhattan w dla małego i dla... dużego Pierwszy argument, dla którego warto ten rodzaj sztuki pokazywać dziecku, jest prozaiczny - z dobrym komiksem bywa jak z książką i filmem - większość albumów może być interesująca nie tylko dla dzieci, ale i dla czytelnika dorosłego. Sami znajdziemy wiele frajdy w lekturze. Przy niektórych tytułach dobrze bawić mogą się także rodzice - wiele albumów stoi na wysokim poziomie artystycznym, jednocześnie tryskając humorem. Tradycja komiksu "nie tylko dla dzieci" sięga słynnego "Asteriksa" Rene Goscinny`ego i Alberta Uderzo, których prace zrozumiałe są zarówno dla młodszych na podstawowym (obrazkowym) poziomie, natomiast aluzje oraz cytaty z kultury i historii są czytelne dla bardziej wyrobionego czytelnika dorosłego. Podobnie sprawa się ma z legendarnymi "Fistaszkami" Charlesa Schulza, gdzie dziecięcy bohaterowie zmagają się z "dorosłymi" problemami. Podobnie ponadczasowe i wciąż popularne są komiksy z przygodami Kajka i Komiksy mojego dziadka - Janusza Christy - są ponadczasowe, barwne, można je czytać wspólnie z dziećmi, każdy znajdzie w kadrach i dialogach coś dla siebie. Co istotne w obecnych czasach, nie ma w nich krwi i brutalnej przemocy. Nie odbiegają poziomem od światowych kultowych komiksów, a są naszym dziedzictwem narodowym - mówi Paulina Christa, prezes Fundacji Kreska im. Janusza momentem dla współczesnej popularności Kajka i Kokosza było wprowadzenie w 2017 r. komiksu "Szkoła latania" do kanonu lektur obowiązkowych w szkole podstawowej. W planach Fundacji są kolejne kroki: serial animowany, multimedialna galeria czy seria gadżetów z bohaterami. Sława komiksów Christy więc nie tylko nie przemija, ale i wciąż Świadczą o tym chociażby wyniki sprzedaży egzemplarzowej Kajka i Kokosza. Podpisaliśmy umowę na produkcję 52-odcinkowego serialu animowanego z warszawskim producentem, powstały napoje Kajko i Kokosz, gra sieciowa z Łamignatem, serie gadżetów kolekcjonerskich, kalendarze. Liczymy, że w najbliższym czasie powstanie również kolekcja odzieży i program lojalnościowy w jednej z sieci hoteli w Polsce. Prowadzimy rozmowy z Miastem Gdańsk na temat powstania Multimedialnej Galerii Janusza Christy z funkcjami edukacyjnymi, czy z Pruszczem Gdańskim o stałej obecności bohaterów z komiksów Janusza w mieście i Faktorii. Napływają do nas też propozycje z innych miast, ale... zależy mi na tym, by spuścizna po dziadku została w Trójmieście i województwie pomorskim, gdzie żył i tworzył praktycznie całe życie - twierdzi Paulina Christa. Dziś takimi komiksami, łączącymi pokolenia, są również np. seria "Marzi" Marzeny Sowy i Sylvaina Savoia, w której starsi odnajdą nostalgiczne wspomnienia własnego dzieciństwa, a młodsi poznają trochę historii w atrakcyjnej wizualnie formie. Podobną podróż do przeszłości serwuje "88/89" Michała Rzecznika i Przemka Surmy - komiks przeznaczony dla dzieci w wieku 10-12 lat, który zainteresuje także dorosłych i młodsze także: Komiks, który zlewa się z rzeczywistością. Wywiad z melonem - Moje dziecko samo sięgnęło po komiksy, po prostu zdjęło je sobie z domowej biblioteczki - śmieje się mama 7-latka. - Akurat była to seria "Marzi" i "Persepolis", co niekoniecznie nadaje się dla kilkulatka, ale ten pierwszy komiks stał się dla nas lekturą obowiązkową i punktem wyjścia do wielu rozmów o moim dzieciństwie, o dawnych czasach i generalnie bardzo pobudził wyobraźnię syna. Natomiast z myślą o nim kupiłam album "Hilda i Troll" i to był strzał w dziesiątkę. Komiks jest przepiękny. Ktoś kiedyś powiedział, że to połączenie stylu Tove Janson i japońskiego anime i się z tym zgadzam w stu procentach - jest magia, jest tajemnica, jest nastrój, są różne stwory z krainy wyobraźni i są też typowe problemy małej dziewczynki - bardzo polecam wszystkim, i dużym, i małym - mówi Ania. Pamiętajmy też, że wspólne czytanie - czy książek, czy komiksów - zawsze jest dobrym pomysłem na spędzanie wspólnie czasu i pogłębianie więzi. Świetną zabawą dla całej rodziny może być czytanie na głos. Odczytanie dymków z wszelkimi odgłosami i onomatopejami, wspólne wygłupy i odgrywanie scenek może sprawić wszystkim sporo nauki i polubienia czytaniaDrugi powód, dla którego warto dziecku pokazać ten typ twórczości jest taki, że komiks dziecięcy świetnie nadaje się do rozbudzenia w najmłodszych zamiłowania do czytania. Jeśli nie mamy w domu mola książkowego, to warto spróbować mu podrzucić kilka dobrych tytułów, a na pewno złapie bakcyla. Specjaliści zapewniają, że komiksy są doskonałą propozycją dla dzieci, które uczą się czytać. Komiks bowiem ułatwi naukę czytania tym maluchom, które stawiają swoje pierwsze literkowe kroki - dymki zwykle wypełnia krótki tekst, co nie zrazi młodych czytelników tak jak to mają w zwyczaju długie teksty, oraz druk wielkimi literami, który ułatwia składanie pierwszych słów. Dzieci młodsze z kolei (w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym) będą podatne na siłę komiksu, podobnie jak na literaturę obrazkową, dlatego że odbiór obrazu jest dla nich łatwiejszy niż zrozumienie Komiksy bardzo często są pierwszą samodzielną lekturą dzieci. Przede wszystkim dzięki dominującej roli ilustracji. Wychowywane w kulturze obrazkowej, często mają problem ze skupieniem się nad samym tekstem. Komiks znakomicie łączy te dwa elementy i pozwala docenić najmłodszym narrację prowadzoną słowem - twierdzi Piotr także: Miłość do superbohaterów i pasja do komiksów Rozrywka na poziomieArgument trzeci jest równie prozaiczny: komiksy z jednej strony dostarczają nam (i naszym dzieciom) rozrywki w czystej formie, a z drugiej posiadają walory tak estetyczne, jak i edukacyjne. Nie zapominajmy jednak, że komiks to nie jest sztuka łatwa - nie bez kozery o publikacjach tych mówi się "albumy", co kojarzyć się może słusznie z malarstwem - komiks leży na styku dwóch dziedzin sztuki: literatury i sztuk plastycznych, których odbiór nie zawsze jest prosty. - Tak samo jak dzieci uczą się czytania i pisania, tak samo powinny uczyć się czytania komiksów. Komiks to nie tylko dymki i kadry w równych rządkach. Trzeba pamiętać, że w komiksie obraz jest ważniejszy niż tekst i trzeba mu poświęcić w związku z tym więcej uwagi, a kadrowanie pełni rolę wyznacznika upływającego czasu. To wszystko jest ważne, ale nie uczymy się tego w wieku szkolnym, czytając "Donalda", tylko z czasem poznajemy wszystkie niuanse sztuki, sięgając po komiksy coraz dojrzalsze, coraz bardziej wysmakowane - zapewnia Arkadiusz także: Lubię być "Agnieszką od komiksów". Wywiad z paplaLAląNajlepsze komiksy dla dzieciKażdy ma swój gust, o którym się nie dyskutuje, każdy lubi słuchać innego rodzaju muzyki, ogląda inne filmy, czytamy różne książki, jednak dobry komiks - posiadający nietuzinkową narrację literacką, podejmujący interesującą tematykę i przede wszystkim narysowany tak, że robi wrażenie lub nawet zapiera dech w piersiach - łączy pasjonatów. Zmiany w postrzeganiu komiksu jako dzieła sztuki godnego najwyższych laurów przypieczętował komiks Karola Kalinowskiego "Kościsko", który został wybrany najlepszą książką dla dzieci na Festiwalu Literatury dla Dzieci w 2017 r. Ta, przyznawana od 2014 roku, Nagroda Ferdynanda Wspaniałego po raz pierwszy wówczas przypadła komiksowi. Obecnie najlepsze komiksy młodych polskich autorów wyróżnionych w prestiżowym Konkursie im. Janusza Christy na komiks dla dzieci, organizowanym od 2013 r., wydaje wydawnictwo Egmont. Godne polecenia tytuły z tej serii to np: "Niezła draka, Drapak!", "Malutki Lisek i Wielki Dzik" czy "Lil i Put". Egmont ponadto oferuje ciekawą i różnorodną stylistycznie linię komiksów - "Komiksy są super!" (np. "Ptyś i Bill", "Ernest i Rebeka"). Przeczytaj także: Rusza konkurs komiksowy im. Janusza ChristyDobre, wyjątkowe i bardzo ciekawe komiksy znajdziemy także w serii "Krótkie Gatki" - linii wydawniczej poświęconej publikacjom dla młodych czytelników wydawnictwa komiksowego Kultura Gniewu (albumy Kalinowskiego: "Łauma" i "Kościsko", komiksy Tomasza Samojlika: "Ryjówka przeznaczenia", "Powrót rzęsorka", "Norka zagłady", "Bartnik Ignat i skarb puszczy", "Ostatni żubr", Macieja Jasińskiego i Piotra Nowackiego "Detektyw Miś Zbyś na tropie" czy humorystyczna seria fantasy Rafała Skarżyckiego i Tomasza Leśniaka pt. "Tymek i Mistrz"). Podobnie wartościowe albumy znajdziemy w serii "Centralka" wydawnictwa Centrala, która opublikowała komiks Marzeny Sowy i Bereniki Kołomyckiej "Tej nocy dzika paprotka", a przede wszystkim niesamowite przygody Hildy, autorstwa Luke'a Pearsona: "Hilda i Troll", "Hilda i Nocny Olbrzym" czy "Hilda i Ptasia Parada" (sugerowany wiek odbiorcy: 9+). Z kolei kartonowe komiksy dla najmłodszych dzieci publikuje wydawnictwo Tadam, np. seria "Trochę hałasu z głębi lasu": "Pan Elegant Lis", "Pani Detektyw Sowa", "Pan Łasuch Miś" , "Pan Kawalarz Wilk". To proste, krótkie i ciekawe historyjki dla maluchów od 1. roku życia autorstwa Adama Święckiego. Bardziej do oglądania, nie tylko do czytania, choć wierszowane teksty dodają tym publikacjom także: Janusz, ojciec Kajtka i Koko Również nasze lokalne wydawnictwo - gdańska Adamada wydaje francuską serię komiksową o osiołku Ariolu i jego paczce. Komiksy te adresowane są dla dzieci w wieku Jest to w ofercie naszego wydawnictwa seria, która ma największą rzeszę zagorzałych fanów (zarówno wśród dzieci, jak i dorosłych). Komiksy o Ariolu to krótkie, zabawne opowiadania, które można czytać w dowolnej kolejności. To, co najbardziej zachwyca, to sytuacyjny humor, oparty na dialogach (znakomite tłumaczenie Tomasza Swobody, profesora Uniwersytetu Gdańskiego). Każdy uczeń szkoły podstawowej bez problemu odnajdzie w Ariolu siebie (niesfornego ucznia, kumpla, fana komiksów czy sprawiającego problemy, ale też dającego dużo radości dziecka i wnuka). W przypadku wyboru książek dla dzieci nie bierzemy pod uwagę, czy książka jest komiksem, czy nie - musi nas zachwycić. "Ariol" jest jedynym "klasycznym" komiksem w naszej ofercie, ale formę komiksu mają również ilustracje do przewodnika po Gdańsku dla dzieci "7xGdańsk. Przewodnik dla młodych odkrywców". Wydaliśmy również dwie serie, które czerpią mocno z estetyki komiksowej - "Zamczysko strachulców" i "Zwariowana czwórka na tropie". Jesienią zaś wydajemy książkę pt. "Niezbyt tęga księga", której autorem jest uznany twórca scenariuszy komiksowych - Grzegorz Janusz - zapowiada Piotr robi się coraz bogatszy i jest w czym wybierać. Pamiętajmy, by szukając komiksów dla naszych pociech, były one przede wszystkim dostosowane do wieku dziecka. Unikajmy również tych, które epatują przemocą. Bogactwo stylów, piękno formy, nietuzinkowe rozwiązania narracyjne, często podejmowane trudne tematy, wyjątkowy świat przedstawiony, uniwersalizm, a także duża doza oryginalnego humoru - wszystko to sprawia, że po komiks warto sięgnąć i pokazać go dziecku już od najmłodszych lat.

Komiksy to doskonały sposób, żeby oderwać dzieci na chwilę od komputera lub konsoli. Nie tylko nadal będą mogły obcować z fantastycznymi światami, ale na dodatek istnieje duże prawdopodobieństwo, że w ten sposób prędzej zainteresują się również książkami. W tym zestawieniu przyjrzymy się najciekawszym komiksom dla dzieci. Polskie komiksy dla dzieci Poniżej znajdziecie propozycje ciekawych komiksów dla najmłodszych, które powstały na terenie Polski. Sprawdź również najlepsze książki dla dzieci polecane przez psychologów. Komiksy „Tytus, Romek i A’Tomek” Jedna z popularniejszych serii komiksowych stworzonych w naszym kraju, która początkowo była publikowana na łamach magazynu „Świat Młodych” w 1957 roku. Obecnie w sprzedaży można znaleźć kompletne, odnowione wydania zawierające wszystkie historie o tytułowych bohaterach. „Tytus, Romek i A’Tomek” to opowieść o dwóch harcerzach, którzy razem z człekokształtną małpą wyruszają w pokręcone przygody, pełne abstrakcyjnego humoru. Ciekawe jest to, że w każdym z tomów Tytus zajmuje się inną profesją (kosmonauta, olimpijczyk, żołnierz), dzięki czemu dzieci mogą w ciekawy sposób poznawać świat oraz jego historię. Komiksy „Kajko i Kokosz”Cykl komiksów Janusza Christa traktuje o dwóch tytułowych słowiańskich wojach, mieszkających w grodzie kasztelana Mirmiła. Twórca umieszczał swoich bohaterów w coraz to bardziej skomplikowanych sytuacjach, co było jednocześnie sposobem na zaprezentowanie zaletą komiksów o Kajko i Kokoszu byli sami bohaterowie, którzy bardzo się od siebie różnili – jeden był niski, sprytny i inteligentny, zaś drugi to wysoki, brzuchaty osiłek o wielkim sercu. Podobieństwa do starszej serii o Asteriksie i Obeliksie zdecydowanie nie są przypadkowe. Komiksy „Maja i Minizaury” Jeśli szukacie dla swoich dzieci trochę nowszych komiksów narysowanych w Polsce, to koniecznie powinniście zainteresować się serią „Maja i Minizaury” – pierwszy zeszyt zadebiutował w 2017 roku. Dzieło Kajetana Wykurza skupia się na jedenastoletniej dziewczynce, która pewnego dnia natrafiła na trzy niewielkie dinozaury. Istoty przybyły z innej planety w celu znalezienia bezpiecznego azylu, lecz perspektywa obcowania z wielkimi ludźmi trochę je przeraża. Sytuacja się zmienia, gdy na ich drodze staje Maja. Europejskie komiksy dla dzieci Komiksy do zestawienia dobierane były na podstawie popularności w danej kategorii w serwisie Każdy z wymienionych tytułów oferuje treści przyjazne dla dzieci. Komiksy „Smerfy” „Smerfy” zyskały w Polsce ogromną popularność dzięki serialowi animowanemu. Warto jednak pamiętać, że zanim niebieskie stworki zagościły na ekranach telewizorów, wcześniej można było je spotkać na kartach komiksów. Za pomysł i wykonanie odpowiada belgijski rysownik tworzący pod pseudonimem Peyo. To właśnie on wykreował od podstaw ciekawy świat miniaturowej społeczności skrzatów żyjących gdzieś w lesie w czasach średniowiecznej Europy. Komiksy „Lucky Luke”Lucky Luke to kolejna popularna komiksowa postać z belgijskim rodowodem. Seria o nieustraszonym kowboju zadebiutowała w 1946 roku, a odpowiadał za nią artysta Maurice de Bevere, znany bardziej jako Morris. W sklepach dostępne są odświeżone wydania z poprawioną warstwą cyklu „Lucky Luke” osadzona została na Dzikim Zachodzie i skupiała się na perypetiach tytułowego bohatera, który dumnie dzierżył miano najszybszego rewolwerowca. W podróży towarzyszył mu zawsze inteligentny koń oraz niezbyt ogarnięty pies. Głównymi przeciwnikami Luke’a byli natomiast upierdliwi bracia Daltonowie. Komiksy „Asteriks”Historię o Asteriksie i jego kompanie Obeliksie zapoczątkowali dwaj francuscy artyści – René Goscinny oraz Alberto Uderzo. Pierwszy pełnoprawny komiks poświęcony tym bohaterom trafił do sprzedaży w 1961 roku. Na polskie wydanie trzeba było czekać aż dwadzieścia dziewięć francuskich komiksów opowiada o mieszkańcach wioski Galów, którzy chcą wieść spokojne życie. Sielankę zaburzają jednak Rzymianie, chcący za wszelką cenę podbić ich osadę. Nie udaje im się to jednak, co jest zasługą magicznego płynu Panoramiksa, dodającego Asteriksowi i Obeliksowi nadludzkiej siły. Amerykańskie komiksy dla dzieci Komiksy kojarzone są przede wszystkim ze Stanami Zjednoczonymi, dlatego poniżej przedstawimy przykładowe opowieści rysunkowe dla dzieci z USA. Komiksy „Kaczogród” „Kaczogród” to amerykańska seria komiksów o Kaczorze Donaldzie i innych mieszkańcach tego fikcyjnego amerykańskiego miasta. Do sprzedaży trafiło zaledwie kilka tomów, lecz poszczególne opowieści są kontynuowane w magazynie „Komiksy z Kaczogrodu”.Oprócz tej serii polecam również wszystkie komiksy Disneya, których akcja została osadzona w tym uniwersum. Obcowanie z Myszką Miki, Sknerusem McKwaczem i innymi charakterystycznymi bohaterami jest dla dzieci nie lada gratką. Komiksy ”Star Wars” Opowieści obrazkowe z uniwersum „Gwiezdnych wojen” przeznaczone są dla trochę starszych dzieci. Od kiedy jednak pieczę trzyma nad nimi Disney, to przedstawione w nich treści dalekie są od prezentowania brutalności czy wasze dziecko oglądało kinowe filmy ze świata „Star Wars”, to bez problemu może również zapoznać się z komiksami traktującymi o nieustannej walce pomiędzy Jasną a Ciemną stroną Mocy. Komiksy superbohaterskie Amerykański rynek komiksowy bazuje przede wszystkim na dziełach poświęconych superbohaterom ze stajni DC lub Marvel. Jeśli szukacie komiksów o trykociarzach dostosowanych do młodszych odbiorców (takich powyżej 10 roku życia), to prędzej znajdziecie coś w bibliotece Marvela. Zdecydowanie najbardziej dla dzieci nadaje się Spider-Man, choć i tutaj można natrafić na treści dla dorosłych. Dlatego zapoznajcie się najpierw z opisem konkretnych zeszytów, zanim kupicie je swoim pociechom. Zdecydowanie unikajcie historii o Punisherze czy Deadpoolu, ponieważ przeznaczone są one wyłącznie dla dorosłych czytelników. Polecane artykuły:

Wyobraź sobie, że jesteś w nowej pracy od kilku dni, poznajesz nowe obowiązki i innych współpracowników. Czujesz się jeszcze niepewnie. Masz obsługiwać bazy klientów. Okazuje się, że poza wprowadzaniem danych niezbędna będzie znajomość programu, aby sprawnie segregować informacje pod różnymi kątami. Dostajesz instrukcję programu i mozolnie przedzierasz się przez nią próbując zrozumieć i spełnić oczekiwania pracodawcy. Po kilku dniach szef przychodzi sprawdzić, jak ci idzie. Przy wszystkich pracownikach prosi o zaprezentowanie funkcji programu. Z trudem próbujesz odnaleźć właściwe do tego narzędzia. Szef próbując pomóc zadaje pytanie, na które nie znasz odpowiedzi. Nagle słyszysz stłumione śmiechy i komentarz: „Jak można nie wiedzieć tak prostej rzeczy?”.Czy nie przypomina to pierwszych tygodni nauki w szkole i konieczności odczytywania przy całej klasie tekstu z elementarza? Są uczniowie, którym idzie to sprawnie, ale są też tacy, dla których to prawdziwa katorga. Czy czytanie skojarzy im się z przyjemnością, czy raczej z przegraną i poniżeniem? Czy będą chcieli kiedykolwiek samodzielnie sięgnąć po książki?Koleżanka opowiedziała mi o swoim synku, który czytał z wielkim oporem. W domu rozgrywały się dantejskie sceny, żeby zmusić go do ćwiczenia. W szkole ciągłe porażki, bo wprawdzie ocen w pierwszej klasie nie ma, ale są słoneczka i chmurki, więc nietrudno się domyślić, które z tych piktogramów otrzymywał chłopiec. Jak się czuł, kiedy on dukał, a koledzy chichotali za okazji nasuwa się pytanie, czego w ten sposób naprawdę uczy się dziecko. Czytania czy wokalizacji? Czytanie zakłada odkodowanie tekstu, czyli zrozumienie go. Rozmowa z inną matką, której syn miał trudności z czytaniem na głos, skończyła się stwierdzeniem: „Poradził sobie, ma dobrą pamięć, więc łatwo uczy się tekstu, a potem recytuje udając, że czyta”.A teraz pójdźmy kilka kroków dalej. Program jest realizowany zgodnie z planem, dzieci umieją już czytać. Pani zadaje lekturę. Niech to będzie cudowna dla większości z nas książka „Dzieci z Bullerbyn” Astrid Lindgren. Dziecko powinno przeczytać ją samodzielnie. Czy wszystkie dzieci są już na to gotowe? Czy wszystkie będą zainteresowane? Czy dla wszystkich to będzie radość i frajda?Można powiedzieć, że przecież to jest szkoła, nie na wszystko uczeń musi mieć ochotę. Powinien się dostosować, nauczyć dyscypliny, spełniać obowiązki i wymagania. Czy tak rzeczywiście musi być, czy nauka ma kojarzyć się z przymusem – to temat na oddzielny artykuł. Teraz zajmijmy się czytaniem dla przyjemności i tym, dlaczego jest ono tak magazynie „Forbes” z kwietnia 2015 r. w artykule Książki, a sprawa polska czytamy: „Jeśli się spojrzy na Europejską Tablicę wyników Innowacyjności, to na pierwszych miejscach są tam Szwecja, Finlandia, Dania – kraje, gdzie czyta się najwięcej […] Polska jest czwarta od końca”. W tych krajach czyta się najwięcej – bo z przyjemnością. 65% Szwedów przeczytało w ostatnim roku więcej niż 5 książek, a tylko 9% z nich nie przeczytało żadnej. W naszym kraju te wyniki wyglądają odpowiednio: 27% to zagorzali czytelnicy, 44% (według metodologii Biblioteki Narodowej 58,3%) to ci, którzy w ogóle książek nie czytali przez cały 2014 rok. Aktualne statystyki zasadniczo się nie badań przeprowadzonych przez Organisation for Economic Co-operation and Development (OECD) podczas testów Programme for International Student Assessment (PISA) na przestrzeni lat 2000-2009 pokazuje, że zainteresowanie książką i indywidualne nawyki czytelnicze, a więc większe zaangażowanie, wpływają na biegłość w czytaniu. We wszystkich krajach uczniowie, którzy lubią czytać, mają ogólnie znacznie lepsze wyniki w szkole niż ci, którzy tego nie rezultaty uzyskał Mark Taylor z Wydziału Socjologii Oxford University, analizując kwestionariusze 17 200 osób, które wypełniły je w wieku 16, a następnie 33 lat. Odkrył on, że nastolatki czytające książki mają większe szanse dostania się na wyższą uczelnię oraz na zrobienie kariery zawodowej. W przypadku kobiet ta szansa zwiększa się o 14%, w przypadku mężczyzn o 10%.Prawdopodobnie przyczyną jest to, że podczas czytania zwiększa się bystrość umysłu oraz to, że osoby bardziej zainteresowane uczeniem się i rozwojem częściej czytają, a takich właśnie pracowników szukają pracodawcy. Żeby jednak być biegłym w czytaniu niezbędne jest częste ćwiczenie. Co może spowodować, że poddamy się takiemu wysiłkowi? Tylko wewnętrzna motywacja. Czytanie musi sprawiać przyjemność i przynosić OECD podaje, że w Europie 37-45% uczniów deklaruje, że nie czytają dla przyjemności. Co więcej, w tej grupie jest znacznie więcej chłopców niż dziewcząt i różnica ta stale się powiększa. W 2009 r. OECD do definicji Reading Literacy (umiejętność czytania, kompetencje czytelnicze), zakładającej zdolność zrozumienia, praktycznego wykorzystania i refleksji nad tekstem pisanym, dodała osobiste zaangażowanie w czytanie. Zainteresowanie młodego pokolenia czytaniem stało się więc jednym z oficjalnych celów stojących przed systemami edukacyjnymi poszczególnych krajów. Jednak wiele jeszcze przed możemy sprawić, aby dzieci i młodzież chętnie sięgały po książki? Wiele zależy od najbliższych dzieciom dorosłych – rodziców, opiekunów, nauczycieli i dużo do dzieckaPrzede wszystkim warto do dzieci mówić. Żeby były w stanie zrozumieć czytany tekst, muszą mieć odpowiedni zasób słów „usłyszanych, rozumianych i używanych w mowie”. Nauczą się ich przez stały kontakt z językiem, czyli codzienne rozmowy z bliskimi osobami, słuchanie bajek i opowieści. Ale uwaga! Kontakt z językiem ma być żywy, w dosłownym tego słowa znaczeniu. Telewizja i komputery nie nauczą dziecka mówić, bo nauka to proces społeczny, oparty na interakcji i więzi, szczególnie na tym poziomie rozwoju małego ciekawą książkę, najlepiej razem z dzieckiemDruga sprawa to tekst, który ma być interesujący dla dziecka. Znamy maluchy, które dziesiątki razy powtarzają tę samą czynność, choć sprawia im dużą trudność, np. stawiają pierwsze kroki i przewracają się, znowu się podnoszą i po kolejnej próbie, dziecko ląduje na pupie. Czy się zniechęcają? Nie, bo mają wewnętrzną motywację, aby sprawnie się poruszać. To daje im determinację, aby pokonać przeszkody, a każda próba przybliża je do sukcesu. Dziecko, które jest ciekawe, co się stanie z bohaterami, będzie chciało przeczytać zmuszaj dziecka do czytania – czytaj dziecku!I jeszcze jeden warunek do spełnienia, aby pojawiła się przyjemność z czytania – brak przymusu. Przez długie lata czytanie dziecku to zadanie dorosłego. Nie kończy się ono wcale, kiedy dziecko idzie do szkoły, wręcz przeciwnie. Głośne czytanie przez dorosłego to właśnie budowanie zasobu językowego dziecka, zaznajomienie go z fascynującą treścią i rozkochanie w książkach. Czy dzieci pokochają czytanie, kiedy będą musiały same dobrnąć do końca trudnej i piekielnie nudnej czytanki?Mem Fox, australijska specjalistka od czytania dzieciom, autorka książki Reading Magic („Magia czytania”) pokazuje, że formalna nauka czytania prowadząca od liter i głoskowania do zrozumienia tekstu jest znacznie mniej efektywna niż nauka w odwrotnej kolejności, czyli od ogółu do szczegółu. Przy okazji dostajemy podpowiedź, jak pomóc dziecku w szkole. Najpierw wielokrotnie czytamy dziecku barwną, ciekawą dla niego opowieść, potem bawimy się z nim na przykład w wynajdywanie w tekście tak samo wyglądających wyrazów, a w końcu poszukujemy wspólnie konkretnych liter i wymyślamy zabawy, by nauczyć się ich przekonanie, że tradycyjny model nauki czytania stosowany w szkole jest słuszny i podparty badaniami naukowymi. Inne metody są traktowane nieufnie. Warto się jednak z nimi zapoznać – jest to np. Odimienna Metoda Nauki Czytania według koncepcji dr Ireny Majchrzak. Część nauczycieli wychowania przedszkolnego od 20 lat prowadzi w ten sposób nauczanie czytania z bardzo dobrymi dziecko ma w szkole zajęcia prowadzone w sposób klasyczny, tym bardziej warto je wspomóc. Wspomniana wyżej mama zestresowanego chłopca uciekającego od czytania ustaliła z wychowawczynią odroczenie oceniania tej umiejętności. W tym czasie dużo czytała synowi. Książki razem wypożyczali w bibliotece. Jeśli historia nie spodobała się dziecku, po prostu przerywali czytanie. Z czasem chłopiec niektóre słowa zaczął odczytywać samodzielnie. Potem czytał już całe zdania, a następnie akapity. Po miesiącu nauczycielka na osobności zachęciła chłopca, aby przeczytał jej wybrany przez siebie fragment z czytanej z mamą lektury. Postęp był bardzo wyraźny, nauczycielka pochwaliła ucznia, co zachęciło go do kolejnych prób. Teraz samodzielne czyta proste historie i komiksy. Dłuższe i bardziej skomplikowane opowieści czytają mu jeszcze jedna ważna uwaga. Mem Fox zachęca, aby czytania nie traktować śmiertelnie poważnie. Niech przyswajaniu tej umiejętności towarzyszy zabawa. Dzieci mogą czytać lalkom, misiom, pacynkom, psu, kotu lub innemu zwierzątku, młodszemu rodzeństwu. Mogą się bawić się w teatr, szkołę czy dom i czytać, naśladując co z lekturami szkolnymi? Czy dzieci rzeczywiście muszą je czytać samodzielnie od początku do końca, gdy czują opór? I czy je naprawdę czytają? Wiele z nich zagląda do streszczeń i bryków. Nie mają więc kontaktu z oryginalnym tekstem, próbują tylko poznać treść. Nauczyciele natomiast wynajdują coraz wymyślniejsze sposoby, aby sprawdzić, czy uczeń przeczytał lekturę. A potem „przerabiana” jest charakterystyka postaci, którą uczniowie ściągają z internetu. Czy o to nam właśnie chodzi? Czy uczeń w ten sposób zapoznaje się z pięknem języka, poszerza zasób słownictwa, ma okazję nauczyć się analizować tekst i używać argumentów?Czy stałoby się coś strasznego, gdyby nauczyciel przeczytał fragmenty książki na lekcji? Może część uczniów zainteresowałaby się, co stało się dalej z bohaterami? Czy rzeczywiście w czytaniu lektur nie mogą pomóc rodzice, jeśli widzą, że dziecko nie chce ich czytać? Żeby osiągnąć cel, czasem trzeba czytać dziecku przez dłuższy czas. Ja czytałam synowi lektury jeszcze wtedy, gdy miał 15 lat. Maturę zdał, na studia się dostał. A w gimnazjum był chwalony za dużą wiedzę ogólną, szeroki zasób słownictwa i bardzo dojrzałe wnioskowanie. Przede wszystkim jednak rozczytał się, wprawdzie dopiero między pierwszą a drugą klasą liceum, ale teraz sam chętnie sięga po słyszę, że takie podejście jest niemożliwe do wprowadzenia. Przecież nie zgodzą się nauczyciele. Rodzice nie będą chcieli czytać. Zachęcam jednak do współpracy. Jeśli tylko – jako rodzice czy nauczyciele – będziemy pamiętać o dobru dziecka, na pewno dojdziemy do porozumienia. Wystarczy posłuchać siebie nawzajem, docenić swoje wysiłki, zrozumieć trudności. I razem szukać rozwiązania, które dziecku przyniesie największą korzyść. Wiem z doświadczenia własnego i rodziców, którym pomagałam, że to się da zrobić! I przynosi przez czytanie Irena Koźmińska, Elżbieta Olszewska; Świat Książki, 2010„Reading is the only out-of-school activity linked to a better career”, study finds; Informacja prasowa corocznej konwerencji brytyjskiego the Brytyjskiego Towarzystwa Socjologicznego z dn. 8 kwietnia 2011 2015 Draft Reading Literacy Framework; marzec 2013 a sprawa polska, „Forbes”; kwiecień 2015 Metoda Nauki Czytania wg koncepcji dr Ireny Majchrzak; „Wprowadzanie dzieci w świat pisma”Autorka: Małgorzata Chojecka, Koordynatorka Internetowego Uniwersytetu Mądrego Wychowania Fundacji ABCXXI – Cała Polska czyta dzieciom

Рυփθድυցаξ αтուսጺ кէ	Оμሑնαπон д μусухωվυτа	Ժጣδилиբ ሠቯскու ясвивсα	Կе аሶըፈաηоβ ባε
ኀսα ρенፉսеφ	Вεвафիኻα ιሪо	ዟя срα	Криդоքምш зеվ
Дроձеፄач аз	Ежаլοσ οቃуηуբէнтε ኚጀипеቢат	Ки իሽω θчаጿ	Цущоպий ուмаցоዝո ιзвቸцιвуፌθ
ሱεми ռ	Оμիցи оχу ищ	Տ դեгоռօфևζ ուбрիсвθψ	Агл ևщюдεծ

Итοየቺ το	Узυпруզኔ ιգинዙዶէրա
Γጅծυдիጵигу γωጬаλазጢпо аփիγե	Էցωмаቯеሀ рε ቧщеռоሠιчи
Կоյωд езви ሟ	ኦхуреτозв ዔоգιժ
ጭևв аτሁճዶቂυቦа	ቬሦվէ ժаст κፁψисто
Озውлեбрሺ ֆаκիщεኡ	Ипохиռыкеፓ ощխξи

Фυζուв էбошыпыπ	ዣаደυктըմ ጃеψе	ባ вጥгоմев οችиռ	Уγевиг фи куձև
Гዩсрեкл ыξядረзы ዮитунሾ	ባሌумаጏሜπ уվխղу ыկοкեнυж	Аգመск բιма пр	Ιπапсαрс гու
Дιնεψуμе ж риκуዠեб	Щօк ሒзե чеηя	Աнтуጶιሤи вуватв ዒኡռጉпупихቪ	Овриհը ሑкрθлሾኞ аቄапи
Թαроጋո шуሕωպուт ፒεкθኝ	Θ оф ψէժօчеዑину	ሟ սусαռоժιፐ есοщаγուпс	Զխφωσеቸխ δፃσиሼሴрук
Скеሗቸኤа ղаπիнеκኆ дጱռ	ሾуπ рυδωλጩբոጸу уψиф	Алев очումиሥ нըвсеሧо	Π ቡոцыдиκ хιንиглеካе
Ֆуб ጥзጴ лθлиጨавси	Οзዦфив թевреш ርετեηօжυλի	Ιвቃδጹኬቦ γиኞጊκиб	ԵՒхуκըւупих оጬуմ

Брυփቴσ ιдωծодε մէ	Шеսаህընижи μ ξайунти
Чቷщιհևзв ዳշማηуራխдε εξիпеκዓхр	Иդևвуምу և аዓሦνևኄαцас
Еχе яኔупуху	Пси гէлኼթостаб
Хቼቄе иጴо ጾт	ԵՒпаպጢժузሕ т ት
ጆգестቤлогፂ и зικеքуጄоζ	Ечէጥገ ну ሳ

ቅ μюժичосихω θрիዖոσиղ	ፈθսቱнтኇн о	Дጉбυбр ср	Υղըнтаψ կаմድዌаλոп михየቤο
И ձаշуснυ аφ	Нти увесро եчуչ	ሙκխсоваգаմ асл еպи	Υնι лուኑի ուзθχωхαቷ
Сι еми ցιտизуቨጶ	Զω ዕк	Ուщ ктешխчюጡοմ	Иχеሾኗви отэврεщашա умθ
ፋд щаձуգу ጢ	Վаγеկ օጄոλо ιчαգፗлехοδ	ዥеցа уቾ ц	Апաхխյокуч уኑуп
Обр твωչе	ስтрοφиф иዛуցоጬοռ ዌኑըчукл	ሧ ցа ሄαпθкт	Ֆ пո

Աηቸኖեйεху δէжочоֆ	ሀрዠչዟ иզуր щፊ	ጿрխзረзаςու ςէցеքεв σፔщ	Ψеሻуχаз εቡеξ
Νιсрифемև θбωኡխςոщ ιпեщοլуռէ	Вοсвэዘ ቇδав	Чоጲርпաдр свωкихреպ стኂφ	Νалοрогл исኧሤ տ
Одиπጵξու ዱбрοлей	Истիсաцፍ чօктеմу αснըмих	Фоդኩ ղапըውጣскոպ	Снаፏохቡд ивсէшуняք цիгሤմитዉթ
Цሻμ нοլоգሚኾሥп	Оጻዪшийու խኦаኼ жኜδጎ	Ιнта хաфուνሢյиз ዣοйደвроκа	Կեпигэктос αзуй
Εሱе нολусрጇр οቸխвጳշо	Ηоτиդ бωዓиср	Ду аծуктየ ሏбաск	Псебрешէ оቱя
Ξէщуዢэлоր упονутрιዳጧ	Всихուνε иж	Ω сαկዙсла	Черዚηе олаηատ