Rasa psów, która jest obecnie znana jako australijski pies pasterski, była prawdziwą przygodą, gdy przyszło do niej. Jest wynikiem licznych eksperymentów w poszukiwaniu idealnego psa do wypasu bydła w Australii. Jest to zwierzę o dużej energii, które potrzebuje dużo miejsca do ćwiczeń. Aby dowiedzieć się więcej o owczarku australijskim, zapraszamy do dalszej lektury tego artykułu. Wskaźnik1 owczarek australijski2 historia3 Temperament owczarka Szkolenie4 Charakterystyka uszy i Kończyny przednie i Ciało, nogi i Ruch i tamaño5 Opieka nad owczarkiem australijskim6 zdrowie7 Wybór Najlepszego Szczenięcia owczarek australijski Australian Cattle Dog (Australian Cattle Dog) jest psem pochodzącym z Australii, który jest klasyfikowany jako pies pasterski, ponieważ jest tradycyjnie używany do obsługi i prowadzenia bydła lub innych gatunków. Odtąd będziemy go nazywać po prostu owczarkiem australijskim. W porównaniu z innymi rasami ten pies ma doskonałą dokumentację historyczną, ponieważ jest mniej lub bardziej młodym gatunkiem. Łatwo zaadaptować się do każdego domowego lub klimatycznego otoczenia. historia Na początku XIX wieku hodowla bydła w Australii rozprzestrzeniła się na równiny i rozległe obszary ziemi. Bydło stało się tak dzikimi i nieokrzesanymi zwierzętami, że Smithfieldowie, rasa psów ówcześnie zajmująca się ich wypasem, często nie byli już w stanie ich kontrolować. Psy te zostały pokonane przez upał i odległości, jakie musiały pokonywać, aby przenieść bydło, do czego dodano, że były bardzo podatne na gryzienie i nadmierne szczekanie, ponieważ były znane jako pasterze owiec, a nie krów, a czasami zostali zranieni rogami. Krzyżówka Smithfieldów i Dingoes, to prymitywny pies, który zaludnił Australię i wytępił bydło, powstał w 1830 roku. Ten ostatni stał się największym wkładem w tę rasę, po tym, jak w tamtym czasie był uważany za plagę. Uważano, że z takiego krzyża uzyska się okazy bardziej przystosowane do klimatu, do zadań i mniej hałaśliwe. Udało się uzyskać psy rudowłose, nie hałaśliwe, ale tym bardziej, że rasa ta nie prosperowała i wyginęła. To właśnie wtedy w 1840 inny hodowca bydła o tym samym zainteresowaniu, ale o innym podejściu, sprowadził do kraju parę niebieskowłosych Highland Collie ze Szkocji, które objawiły się jako psy z dużą ilością szczekania. Po skrzyżowaniu potomstwa tej pary z Dingo udało mu się uzyskać cichego psa pracującego o niebieskim lub czerwonym futrze. Wśród różnych ras, które zostały włączone do tej krzyżówki, są dalmatyńczyki, których celem jest sprawienie, by psy pracowały równo z końmi i były bardziej lojalne i godne zaufania dla panów. Kelpies, owczarki australijskie czarne lub słomkowe, zostały również dodane, aby potwierdzić ich umiejętności pracy, które mogły zostać utracone podczas krzyżowania z dalmatyńczykami. Napływ dalmatyńczyków dał początek szczeniętom, które urodziły się z białą sierścią, która w wieku trzech tygodni zmienia kolor z gładkiej na szarawą. Od Kelpie pochodzą słomkowe oznaczenia na nogach, klatce piersiowej i głowie. Produktem końcowym był dynamiczny, solidny pies, ostrożny jak dingo, niezawodny jak dalmatyńczyk, zręczny jak collie i kelpie, o unikalnym na tej planecie umaszczeniu. Na początku lat 1890. XIX wieku zainteresowanie tymi psami wykazywał pan Robert Kaleski. Jako dziennikarz, a jednocześnie pasjonat, postanowił rozpropagować tę rasę i ją wypromować, uzyskując w 1903 roku, że Walia Związek Kynologiczny dopuścił pierwszy wzorzec tej rasy. Mocno wierzył w istotny wkład krwi Dingo w hodowanie bydła i od czasu do czasu włączał Dingo do krzyży, aby zachować efektowny styl obcasów. Do listopada 1988 roku w Kalifornii powstał Australian Cattle Dog Club of America. 1 maja 1980 roku zarządzali licencją do AKC (American Kennel Club) i pierwszego dnia września tego roku została ona przyznana. Przez te wszystkie lata owczarki australijskie zyskiwały przestrzeń zarówno w aspekcie pracy, jak i uczuć mistrzów. Nadano im niezliczone imiona lub pseudonimy: „Blueys”, „niebieskie psy”, „Heelers”, „Queensland heelers”, „Blue heelers” (niebieskie obcasy), „Red heelers” (czerwone obcasy), a nawet błędnie nazywane „Dingo”. Te psy mają dużą wszechstronność i są niewyczerpanymi pracownikami, które dostosowują się do różnych czynności. Były używane jako psy poszukiwawcze i ratownicze, lokalizatory bomb i narkotyków, psy służbowe i oczywiście w hodowli bydła. Te psy charakteryzowały się bardzo wiernością, energią, niestrudzeniem, nieustraszonością, wytrwałością i wysoką inteligencją. Są bardzo przywiązane do jednej osoby, dlatego zaznaczono, że są „psami jednego właściciela”. Są niezwykłymi strażnikami i potrafią bardzo zaciekle bronić tego, co do nich należy. Jego postać znacznie lepiej nadaje się do pracy z psami pasterskimi niż do jakiejkolwiek innej działalności. Umiejętności tego psa nie pozostały niezauważone przez ogromną liczbę osób, które zachwycały się jego towarzystwem. Jego ogromne możliwości fizyczne i psychiczne są nie lada wyzwaniem dla każdego doświadczonego właściciela. Jak już wcześniej wskazywaliśmy, owczarek australijski nie jest zwierzęciem dla nikogo. Jego pobudzenie, inteligencja i siła fizyczna wymagają aktywnego właściciela, dynamicznego i chętnego do stymulowania swojego psa (w posłuszeństwie i zabawach). Wymagają również dużo wysiłku fizycznego i nie są odpowiednie dla rodzin prowadzących siedzący tryb życia lub dla osób bez doświadczenia w zajmowaniu się psami. Jeśli rozważaliśmy posiadanie owczarka australijskiego, musimy upewnić się, że możemy spełnić ich wymagania fizyczne, które mogą obejmować kilka spacerów dziennie, ćwiczenia, spacery, posłuszeństwo i zachętę. Koegzystencja Owczarek australijski nie jest odpowiednim psem do zamykania na podwórku. Osobniki te potrzebują pracy i towarzyszenia człowieka lub przynajmniej obecności kogoś u jego boku, gdy nie są pogrążeni w codziennych zadaniach. Zaczynają stwarzać problemy, gdy zostają odizolowani na dziedzińcu miejskiego mieszkania. Dr Audrey Harvey, weterynarz z Australii, jest właścicielem dwóch z tych psów, a także ma kilka innych pacjentów. Wskazuje: „Najważniejszym problemem, który udało mi się zaobserwować i który znacznie wyprzedził inne, jest zachowanie tych psów, a wszystko to z powodu nudy i braku ruchu. Ponieważ są tak skuteczni jako strażnicy, często zostawia się ich na podwórku, pilnując domu, całkowicie zaniedbując ich wymagania dotyczące ćwiczeń i stymulacji umysłowej”. Dr Giza wskazuje, że jest to oczekiwane zachowanie w ciągu pierwszych 3 do 5 lat istnienia. Pomimo odpowiednich ćwiczeń i codziennego współistnienia z ludźmi i innymi psami, mają skłonność do destrukcji, a dopiero po osiągnięciu pewnej dojrzałości stają się bardziej pasywnymi psami. Dodaje Giza „Nikolas to mężczyzna w wieku około 8 lat, spokojny, uległy, lojalny, przyjacielski i terytorialny, Princess to dwuletnia kobieta z tendencją do szukania i niszczenia. Nikolas zachowywał się podobnie w pierwszych 2 latach istnienia, chodzi o cierpliwość i posiadanie pieniędzy na wymianę tych rzeczy, które zniszczył. Owczarek australijski może mieszkać w mieszkaniu lub w 20-hektarowej farmie, problemem nie jest przestrzeń, ale aktywność fizyczna i czas, jaki poświęca jej właściciel. Jeśli zwierzę nie dostarczy żadnej aktywności, z pewnością ją wymyśli: Projekt ogrodu: dziury, połamane lub niewłaściwie umieszczone rośliny. Projektowanie wnętrz: przeciąganie tapicerki meblowej, żucie krzeseł, kopanie wyjścia na ulicę, rozrzucanie śmieci po całym domu itp. Innym bardzo częstym problemem w środowiskach miejskich jest naturalna skłonność tych psów do ochrony rodziny i domu. Wciąż nie wyszkoleni, chronią swoje terytorium przed obcymi, w tym mleczarzem, listonoszem i wszystkimi innymi, którzy nie wydają się znajomi. W niektórych obszarach wiejskich w Stanach Zjednoczonych powszechne jest stosowanie ogłoszeń informujących, że ta strona jest strzeżona przez owczarka australijskiego, aby zapobiec zbliżaniu się obcych. Jeśli wokół biegają dzieci, krzyczą, każdy pies pasterski o naturalnym impulsie będzie chciał je zagonić, aby przejąć nad nimi kontrolę; w tym szczekanie i gryzienie. Jeśli twoje dzieci mają gości w domu, lepiej zamknąć psa, ponieważ nie pozwoli to dotknąć jego właścicielom, nawet jeśli jest tylko w zabawie. Powinno się im pozwolić mieszkać z dziećmi od najmłodszych lat, ponieważ te psy są wrodzonymi piętami, więc instynktownie gonią inne zwierzęta. Mimo to zwierzęta te są bardzo zdolne do adaptacji i można je wyszkolić, aby wyeliminować część swoich naturalnych skłonności. Są uważani za doskonałych towarzyszy dla rodziny i ich dzieci. Dopóki pies jest znany i kontrolowany, jego posłuszeństwo zadziwi Twoich gości. Edukacja Owczarki australijskie są bardzo przywiązane do swoich rodzin, ale zazwyczaj są podejrzliwe i powściągliwe w stosunku do obcych. Mogli też czuć się niezręcznie w przypadku dzieci. Dlatego niezwykle ważne jest, aby uspołecznić je od szczeniąt z różnymi ludźmi, zwierzętami domowymi i różnymi istniejącymi środowiskami (wieś, miasto, miasto, plaża itp.). Różnorodność w socjalizacji szczeniaka owczarka australijskiego byłaby kluczem do uzyskania życzliwego, wesołego, stabilnego i nieustraszonego dorosłego psa. Z drugiej strony te psy pasterskie mogą osiągać świetne wyniki w niektórych specjalnościach szkolenia psów, ale mogą być również trudne do wyszkolenia do bardziej domowych zadań. Są bardzo inteligentnymi zwierzętami, ale ich potężne instynkty i ogromna energia sprawiają, że trudno jest je wytrenować w zachowaniu samokontroli w zwykłych sytuacjach. Szczególnie gdy trener jest niedoświadczony. Tradycyjny trening nie daje z tymi psami dobrych rezultatów, a karanie, łajanie i maltretowanie jest bardzo negatywnym sposobem budowania dobrych relacji z tak niezwykłym psem. Musimy całkowicie unikać tego rodzaju sytuacji, stosując pozytywne wzmocnienie, pogodę ducha oraz ten sam rozwój i wrodzoną inicjatywę psa. Na przykład korzystanie z klikera jest całkowicie zalecane. Ze względu na swoje cechy psów pracujących, owczarki australijskie mogą wykazywać problemy behawioralne, gdy są brutalnie karane, nie otrzymują ćwiczeń, których wymagają lub nie mają żadnej motywacji psychicznej. Wtedy stają się niespokojne, destrukcyjne i zestresowane. Większość porzuconych owczarków australijskich pochodzi od właścicieli, którzy nie rozumieją potrzeb tego psa. Szkolenie Uważa się, że dziesięć lub dwanaście tygodni nie jest zbyt wcześnie, aby rozpocząć szkolenie przedszkolne szczeniąt owczarka australijskiego (które będą zarówno szkoleniem właściciela, jak i zwierzęcia). Równie ważna jest wczesna socjalizacja, aby młodsze psy stopniowo przyzwyczaiły się do kontaktu z innymi zwierzętami, dziećmi i dorosłymi. Istnieją różne rasy psów, które są z natury bardzo spokojne, dobrze zsocjalizowane i nie wymagają wiele wysiłku, aby nie być agresywnym, ale raczej otworzyć się na rówieśników i inne zwierzęta. Owczarek australijski nie jest jednym z nich, ponieważ ze względu na silny instynkt pasterski czasami odczuwa potrzebę gryzienia pięt i tyłka nie tylko dzieci i zwierząt domowych, ale nawet dorosłych, co jest nie do przyjęcia. Ogólnie rzecz biorąc, owczarek australijski uczestniczy tylko wtedy, gdy zdaje sobie sprawę, że sytuacja wymknęła się spod kontroli, więc obowiązkiem każdego właściciela jest nie narażanie go na takie sytuacje. Jeśli zachowujesz się jak autorytet w jego istnieniu, pójdzie z tobą zamiast rozwiązywać samodzielnie. Musimy podkreślać, że najlepszym sposobem na ukształtowanie takiego zachowania jest ciągłe i pozytywne szkolenie, które rozpoczyna się, gdy tylko szczeniak wróci do domu. Musisz pamiętać, że jeśli poczekasz do 6 miesiąca lub roku życia (co jest równoznaczne z rozpoczęciem edukacji dziecka w wieku 14 lat), szczeniak będzie podlegał temu, czego nauczył się dla siebie w pierwszych miesiącach, co często może powodować później znaczne problemy z komunikacją (i zachowaniem). Spotkania towarzyskie, od momentu, gdy są szczeniętami, powinny polegać na codziennym „kiwaniu głową i pozdrawiam” z kotami i innymi zwierzętami domowymi, jeśli to konieczne, do których należy dodać starsze dzieci, ale zdecydowanie inne psy w środowiskach wielkiego spokoju i bezpieczeństwa. W przypadku szkolonych szczeniąt (które powinny być wszystkimi) dobrze jest wybrać psy na daty zabaw, o których upewniłeś się, że będą odpowiednie dla szczeniąt. W ten sposób Twój szczeniak będzie bardziej zrelaksowany niż czujny, gdy przyzwyczai się do przebywania w różnych sytuacjach. Tego typu zajęcia dla szczeniąt są nieocenione w całym procesie uczenia się zwierząt, a wszystkich właścicieli tej rasy zachęca się do dokonania niezbędnych inwestycji, aby uczestniczyć w nich w ciągu pierwszego roku ich istnienia. Być może dlatego, że są tak inteligentni, owczarki australijskie wydają się mieć wrodzone poczucie sprawiedliwości, więc musisz wykonywać ich szkolenie z dużą miłością, ale z surowymi ograniczeniami, które łączą równość i wytrwałość. Muszą zrozumieć, że to nie oni rządzą, ale ich właścicielami, ale że mogą okazać ci zaufanie, ponieważ podejmujesz przydatne, sprawiedliwe i wyważone decyzje. Dr Harvey opowiada nam również o swoim szkoleniu: „Owczarek australijski jest psem, który pozwala sobie odejść; Jako trener i student behawioralny oceniam go jako najbardziej adaptacyjnego psa, z jakim kiedykolwiek pracowałem. Jednak te psy nie reagują odpowiednio na metodę, do której są zmuszane. „Po kilku miesiącach bezskutecznych prób trenowania samicy za pomocą pasów karnych, korygowania jej i tak dalej, skłaniałem się ku bardziej motywacyjnym technikom, z którymi wszystko układało się znakomicie. Jego pewność siebie i entuzjazm przejawia się w ułożeniu ogona. Pies z opadającym ogonem jest najprawdopodobniej zniechęcony lub znudzony, podniesiony ogon wskazuje na dynamicznego i uważnego psa. „Dlatego trenerzy, którzy bez znajomości rasy stosują tradycyjne techniki, takie jak szarpanie obrożą karną; ciągle uważają ich za imbecyli, porywczy i trudnych. Trenerzy stosujący pozytywne techniki uważają, że są bardzo uważni i szybko się uczą. Charakterystyka fizyczna Kalesky zauważył kiedyś: „Owczarek australijski musi przypominać nam typowego Dingo, a to ma ogromne znaczenie przy ocenie rasy. Owczarek australijski jest rasą umiarkowaną pod każdym względem. Muszą być zrównoważone, symetryczne, krępe i solidne. Wypowiadając się o tej rasie musimy uznać ją za psa harmonijnego. Często słyszymy: „Musi mieć dużą głowę”; byłoby to w porządku, o ile ciało jest zgodne z głową. Wzorzec rasy nie wymaga dużej głowy, ale głowę harmonijną z tułowiem, nie ma też ciężkiej karnacji kostnej, jeśli nie zgadza się z resztą psa. Owczarek australijski jest zwierzęciem pracującym, poczętym silnym, solidnym, symetrycznym, ze zręcznością i zdolnością do wykonania powierzonego mu zadania niezależnie od trudności. Jego mieszanka substancji, energii, równowagi i potężnej kondycji mięśni daje początek jego wielkiej zwinności, mocy i sile. Pies bardzo duży i ciężki, a także bardzo malutki i chudy miałby poważne wady. Musimy to oceniać jako całość. Ogromna głowa nie czyni psa lepszym, ani gruba konfiguracja kości. Pamiętaj: równowaga, symetria i brak przesady. Jak sama nazwa wskazuje, jego główną funkcją, w której nikt jej nie dorównuje, jest kontrolowanie i kierowanie bydłem w otwartych lub zamkniętych fermach. Nieustannie czujny, bardzo inteligentny, czujny, nieustraszony i niezawodny, z całkowitym oddaniem się swojemu zadaniu, co czyni go idealnym psem. Pies o łagodnym temperamencie, niedołężny lub otyły traciłby punkty. Owczarek australijski jest sportowcem i zawsze powinien przedstawiać ten wizerunek. Głowa Jego głowa jest mocna i musi być proporcjonalna do ciała zwierzęcia, aby zachować jego ogólną budowę. Szeroka czaszka jest lekko zakrzywiona między uszami. Policzki są bardzo muskularne, ani szorstkie, ani wypukłe, z mocną szczęką. Usta są wąskie i zadbane. Nos jest zwykle czarny. Jego szyja jest bardzo mocna, muskularna, co pozwala na odwrócenie głowy w kierunku tułowia, nie może być luźna, nie może mieć zwisającej skóry i musi mieć od 14 do 16 centymetrów długości. Jednym ze sposobów mierzenia głowy jest od czubka nosa, przechodzącego między obydwoma oczami, do końca uniesionego ucha; przez czaszkę z powrotem przez oko z powrotem do czubka nosa; należy narysować trójkąt równoboczny. Ich oczy są owalne, ciemnobrązowe i średniej wielkości, ani wyłupiaste, ani zapadnięte, co zwykle wyraża stan czujności i inteligencji. uszy i zęby Powinny być średniej wielkości, mniejsze niż duże, o szerokiej podstawie i spiczaste na czubku, nie zaokrąglone jak łyżka ani ostre jak u nietoperza. Oddzielnie ułożone na głowie odchylanej na zewnątrz. Muszą być tłuste, mięsiste i pokryte od wewnątrz włosami. Ich zęby są mocne, równomiernie rozmieszczone, chwytające, z zgryzem nożycowym, siekacze żuchwy zamykają się tuż przed i dotykają ich odpowiedników górnej szczęki. Kończyny przednie i tylne Przedramię powinno łączyć się z barkiem w około 90%. Istnieje tendencja do tego, że krótkie przedramiona nie pozwalają na odpowiednie wyprostowanie, którego wymagają. Muszą mierzyć takie same od kłębu do łokcia jak od łokcia do podłogi. Szerokość klatki piersiowej nie może być dłuższa niż łokcie. Występowanie dysproporcji to okoliczność typowa dla tej rasy. Ich zad jest mocny, szeroki, muskularny. Zad dość długi do spadzistego, uda szerokie, szerokie i dobrze rozwinięte. Oglądane z tyłu wydają się proste i równoległe, nie za blisko ani za daleko od siebie. Ciało, nogi i ogon Pies musi być o 10% dłuższy niż wyższy, niestety wiele jest bardzo niskich, co ogranicza ruch i elastyczność. Jego nogi są okrągłe, z długimi i zwartymi palcami. Konsekwentne łożyska, krótkie i mocne pazury, zaznaczone, grube, mocne i niezbyt wysokie nogi. Ogon skierowany umiarkowanie ku dołowi, podążając za profilem uda i zadem, aż do stawu skokowego, gdzie spoczywa lekko zagięty. Podczas ruchu lub potrząsania ogon powinien być uniesiony. W żadnym wypadku ogon nie powinien być noszony poza pionową linią wychodzącą z nasady (tj. zawiniętym). Powinien mieć obfite futro. Ruch i chodzenie Jego akcja jest prawdziwa, swobodna, elastyczna i niezmordowana, a jego ramiona i przednie kończyny poruszają się zgodnie z siłą zadu. Jego zdolność do wykonywania szybkich i nagłych działań jest żywiołowa. W czasie kłusa nogi mają tendencję do pozostawania na poziomie gruntu wraz ze wzrostem prędkości. Futro Jego włosy są gładkie, z podwójną sierścią, krótsza sierść jest bardziej zwarta; futro najbardziej rozległej warstwy jest zamknięte. Każdy włos jest gładki i jędrny, dzięki czemu jest wodoodporny. Na tylnych kończynach futro jest dłuższe na styku ud. Na głowie (również wewnątrz uszu) do przodu nóg sierść niska. W okolicy szyi jest dłuższa i grubsza. Nie będzie można znaleźć włosów bardzo długich lub bardzo krótkich. Włosy kręcone do falowanych można zaobserwować tylko u bardzo dorosłych samic. Niebieski HeelerUbarwienie może być czarne, czarne prawie szare, cętkowane czarne z obecnością innych znaczeń lub bez nich. W znakach dozwolone są czarne, niebieskie lub słomkowe na głowie, przeważnie symetryczne. Kończyny przednie w kolorze słomy do środka i rozciągające się do przodu klatki piersiowej i gardła oraz na szczękach. Podszerstek może być koloru słomkowego na tułowiu, o ile nie zachodzi na niebieską warstwę okrywową. Czarne znaczenia jako część jego ciała nie są czymś do życzenia. Czerwony obcasUbarwienie jest bardzo równomierne na całym ciele, włącznie z podszerstkiem (ani biały, ani kremowy), z czerwonawymi znaczeniami na głowie lub bez nich. Zazwyczaj pożądane są oznaczenia symetryczne. Więcej czerwonawych śladów na ciele jest dozwolone, więcej nie jest pożądane. Kolor ma dwie podstawowe wady. Jeden z osobników niebieskich z tendencją do czerni, a drugi to osobniki czerwone, które nie mają piegów. Ta sekunda jest czymś więcej niż niedogodnością i jest jednym z powodów, dla których czerwienie przeważają mniej niż błękity. tamaño Samiec mierzy zwykle od 46 do 51 centymetrów i waży od 20 do 26 kilogramów. Podczas gdy samica może mierzyć od 43 do 48 centymetrów i ważyć od 18 do 23 kilogramów. W tym aspekcie nie ma prawie żadnych wad, ponieważ wymagania dotyczące wysokości zostały łatwo utrzymane Opieka nad owczarkiem australijskim To jedna z ras psów, w których pielęgnacja sierści jest bardzo prosta. Szczotkowanie raz w tygodniu może zwykle wystarczyć do utrzymania sierści australijskiego psa pasterskiego w formie. I nie jest wymagane i nie jest dobrze kąpać go bardzo często, ale trzeba to robić tylko wtedy, gdy jest to naprawdę konieczne. Minimalna odległość między każdą kąpielą musi wynosić jeden miesiąc, ponieważ w przeciwnym razie moglibyśmy wyrzucić warstwę, którą Twoja skóra jest naturalnie chroniona. Owczarki australijskie wymagają dużo ruchu i uwagi. Musimy pamiętać, że nie są to psy, które można zostawić samemu w ogrodzie. Byliby szczęśliwi w wiejskim otoczeniu, gdzie mogliby ćwiczyć w dużym ogrodzie, zwłaszcza jeśli mają towarzysza z paczki, z którym mogą biegać i cieszyć się środowiskiem. Kiedy żyją w środowisku miejskim, owczarek australijski wymaga co najmniej 3 spacerów dziennie, aby pomóc im pozbyć się stresu i niepokoju. Podobnie muszą cieszyć się co najmniej 10 minutami, w których mogą swobodnie biegać bez smyczy. Dla których najwygodniej byłoby zabrać go do pipi-canu lub parku dla psów. Zajęcia sportowe dla psów mogą pomóc im w skierowaniu ogromnych ilości energii owczarków australijskich. Możemy jednak również ćwiczyć razem z naszym psem, co jest niezwykłym pomysłem, ponieważ jest to rasa, która nienawidzi samotności i indywidualnej egzystencji. Z tego powodu pozwól sobie odkryć niektóre sporty, które możesz uprawiać ze swoim psem, wśród których wyróżnia się sport par excellence dla owczarków australijskich, czyli pasterstwo. zdrowie Niestety, chociaż jest to prawie wyłącznie pies pracujący, owczarek australijski wykazuje tendencję do cierpienia na kilka dziedzicznych patologii. Do najczęstszych należą: dysplazja stawu biodrowego, głuchota, stopniowy zanik siatkówki oraz zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Ostatecznie zdiagnozowano u nich zaćmę, zwichnięcie soczewki wewnątrzgałkowej i chorobę von Willebranda. Wybór Najlepszego Szczenięcia Przed wyborem szczeniaka musimy najpierw zastanowić się, do czego chcemy tego psa, jako pupila, jako psa stróżującego, pasterskiego, na pokazy piękności itp. Przyjrzyjmy się teraz jak zachowują się wszystkie szczenięta w miocie. Ten, którego możemy zaobserwować jako bardzo gryzącego, który spędza czas walcząc ze wszystkimi swoimi braćmi, przyda się jako strażnik; największy i który cały czas śpi, bo to ten, który nakarmił najwięcej, byłby bardzo dobrym zwierzakiem lub na wystawę. Maluchy, które zachowują się jak trąba powietrzna, nauczyły się, jak włożyć dodatkowy wysiłek, aby zdobyć jedzenie, stając twarzą w twarz ze starszymi, te będą idealne do pracy. Ale nie ma pisanej reguły, ponieważ charakter psów jest w dużej mierze kształtowany przez tych samych właścicieli, w taki sposób, że bardzo agresywny może być bardzo posłuszny i odwrotnie. Zawsze należy brać pod uwagę opinię hodowcy. Inne artykuły, które również polecamy to: psy stróżujące Owczarek australijski Owczarek staroangielski Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj.